W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 11 sierpnia 2006 r., zakwestionowano zgodność rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (Dz. U. Nr 42, poz. 264, ze zm.) uchylonego rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 6 kwietnia 2004 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (Dz. U. Nr 89, poz. 844, ze zm.) w części dotyczącej zasad tworzenia grupowań PKWiU (pkt 5 Zasad Metodycznych PKWiU), zasad budowy tablic klasyfikacyjnych (pkt 6 Zasad Metodycznych PKWiU) oraz sposobu zaliczania produktów do poszczególnych grupowań (pkt 7 Zasad Metodycznych PKWiU) w zakresie klasyfikowania usług weterynaryjnych świadczonych przez lekarzy weterynarii, polegających na badaniu przed i poubojowym zwierząt rzeźnych z art. 32 oraz art. 84 Konstytucji.

W oparciu o zaskarżone przepisy Naczelny Sąd Administracyjny, wyrokiem z 8 grudnia 2005 r. (sygn. akt I FSK 377/05) oddalił skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 17 listopada 2004 r. (sygn. akt III S.A. 3229/03), oddalającego skargę na decyzję Izby Skarbowej w Warszawie z 23 października 2003 r. (Nr IS Si.WV-4407/61/03) w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług dokonanego decyzją Urzędu Skarbowego w Sokołowie Podlaskim z 21 sierpnia 2003 r. (Nr US.29-PP/4400-27/03).

Konsekwencją zastosowania kwestionowanych regulacji w powołanych powyżej orzeczeniach jest realizacja tytułu wykonawczego w zakresie podatku od towarów i usług oraz wszczęcie postępowania w sprawie osobistej odpowiedzialności wspólników spółki kapitałowej za zaległości w tymże podatku. Zdaniem pełnomocnika skarżących, wskutek niejasności zaskarżonych przepisów nastąpiło naruszenie wskazanych w petitum skargi przepisów Konstytucji oraz uniemożliwienie skarżącym realizacji ich prawa do sprawiedliwego i zgodnego z prawem opodatkowania.

Postanowieniem z 10 października 2006 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej z uwagi na niewskazanie konstytucyjnych praw skarżących oraz sposobu ich naruszenia przez przepisy będące przedmiotem zaskarżenia.

W zażaleniu z 24 października 2006 r. skarżący zaskarżyli postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 10 października 2006 r., oraz wnieśli o ponowne rozpoznanie skargi konstytucyjnej.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zaskarżone postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu jest prawidłowe, zaś zarzuty zażalenia nie zasługują na uwzględnienie.

Rozpatrując zażalenie, Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy zaskarżone postanowienie prawidłowo stwierdza istnienie przesłanek odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Oznacza to, że Trybunał na etapie rozpoznawania zażalenia analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.

W kwestionowanym postanowieniu z 10 października 2006 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Andrzeja Sałudy i Andrzeja Milika, z uwagi na niewskazanie konstytucyjnych praw skarżących oraz sposobu ich naruszenia przez przepisy będące przedmiotem zaskarżenia.

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji skarga konstytucyjna jest środkiem ochrony konstytucyjnych wolności lub praw, który służy usuwaniu z systemu prawnego przepisów ustaw lub innych aktów normatywnych, stanowiących podstawę ostatecznego orzeczenia sądu lub organu administracji publicznej. Zasady korzystania ze skargi konstytucyjnej sprecyzowane zostały w ustawie z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.). W art. 47 ust. 1 pkt 2 tej ustawy prawodawca nałożył na podmiot występujący ze skargą konstytucyjną obowiązek wskazania, jakie konstytucyjne wolności lub prawa i w jaki sposób – jego zdaniem – zostały naruszone przez zakwestionowane unormowanie. Prawidłowe wypełnienie powyższego obowiązku przez skarżącego odgrywa w postępowaniu inicjowanym skargą konstytucyjną bardzo istotną rolę. Przede wszystkim umożliwia zweryfikowanie legitymacji skarżącego do kierowania skargi konstytucyjnej. Podmiotem uprawnionym do korzystania ze skargi jest bowiem wyłącznie ten, czyje konstytucyjne wolności lub prawa doznały rzeczywistego i bezpośredniego naruszenia wskutek zastosowania kwestionowanej regulacji ustawy lub innego aktu normatywnego. Obowiązkiem skarżącego jest przy tym nie tylko wskazanie określonego rodzaju naruszonego prawa lub wolności, ale również sformułowanie argumentów, które mogłyby uprawdopodobnić postawiony zarzut niekonstytucyjności kwestionowanych przepisów. Ponadto właściwe doprecyzowanie przez skarżącego konstytucyjnego wzorca kontroli zaskarżonych unormowań wyznacza niezbędne granice rozpoznania skargi konstytucyjnej. Zgodnie bowiem z treścią art. 66 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, orzekając w przedmiocie skargi konstytucyjnej, Trybunał jest związany jej granicami. Prawidłowość wypełnienia przez skarżącego powyższego obowiązku weryfikowana jest podczas wstępnej kontroli skargi konstytucyjnej, której celem jest stwierdzenie, czy skarga konstytucyjna nie wykazuje braków formalnych bądź też czy nie jest oczywiście bezzasadna. Założeniem konstrukcyjnym skargi konstytucyjnej jest także uznanie za jej dopuszczalny przedmiot wyłącznie przepisów wykazujących podwójną kwalifikację. Z jednej strony przepisy te muszą stanowić podstawę prawną ostatecznego orzeczenia, o którym mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji, z drugiej zaś – to w ich treści normatywnej upatrywać winien skarżący źródła naruszenia wskazanych w skardze praw lub wolności o randze konstytucyjnej.

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, zarzuty podniesione w zażaleniu nie podważają ustaleń dokonanych w skarżonym postanowieniu, zaś sposób, forma i treść przedstawionych przez wnioskodawców racji nie zasługuje na ich uwzględnienie. Zażalenie nie wnosi do rozpatrywanej sprawy żadnych nowych merytorycznych argumentów, stanowi jedynie polemikę z ustaleniami zawartymi w skarżonym postanowieniu Trybunału Konstytucyjnego. Trybunał podkreśla, że podstawą zażalenia powinien być zarzut skarżącego mający za przedmiot uchybienia, które jego zdaniem zaszły przy wydawaniu skarżonego postanowienia, a nie przytaczanie Trybunałowi dobrze znanego mu orzecznictwa. Trybunał zwraca uwagę, że zasada równości była wielokrotnie przedmiotem rozważań Trybunału Konstytucyjnego, który w trakcie swojego orzecznictwa wypracował jasną i sprecyzowaną linię orzeczniczą. Zasada ta stanowiła wzorzec badania konstytucyjności przepisów prawnych już w latach 80-tych, a więc jeszcze na długo przed przyjęciem przez Zgromadzenie Narodowe obecnej Ustawy Zasadniczej i jej art. 32 w obecnym brzmieniu. Trybunał wypracował na ten temat pogląd, z którym zgadza się także większość doktryny. Jest on powtarzany i uzupełniany poprzez nowe orzecznictwo Trybunału wydawane przy okazji kontroli przepisów z wzorcem z art. 32 Konstytucji z 1997 r. Wynika z niego w sposób jednoznaczny, iż przedmiotem skargi konstytucyjnej nie może być naruszenie samej zasady równości, ale naruszenie tej zasady w związku z określonym konstytucyjnym prawem podmiotowym, przy czym chodzi tutaj o prawo, które nie zostało wyłączone z zakresu skargi konstytucyjnej (zob. np. postanowienia TK z: 3 listopada 1998 r., sygn. Ts 116/98, OTK ZU nr 1/1999, poz. 10; 27 kwietnia 1998 r., sygn. Ts 46/98, OTK ZU sup/1999, poz. 39; 17 lutego 1999 r., sygn. Ts 154/98, OTK ZU nr 2/1999, poz. 34). Trybunał Konstytucyjny nie zmienia także swojego stanowiska, iż art. 84 Konstytucji nie zawiera w swojej treści żadnego prawa czy wolności. Zdaniem Trybunału stanowi on tylko o powszechności obowiązku daninowego.

Trybunał w obecnym składzie podtrzymuje stwierdzenie zawarte w skarżonym postanowieniu, że skarżący nie wskazali konstytucyjnych praw oraz sposobu ich naruszenia przez przepisy będące przedmiotem zaskarżenia, i tym samym nie spełnili wymogu z art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

Z powyższych względów Trybunał postanowił jak w sentencji.