W skardze konstytucyjnej Juliana Ciołaka z 4 sierpnia 2006 r., wniesiono o stwierdzenie, iż wyroki sądowe wydawane w jego sprawie pozbawiły go wszelkich praw do obrony oraz o uchylenie wydanych w sprawie wyroków i postanowień.

Postanowieniem z 27 września 2006 r., Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

W zażaleniu z 10 października 2006 r. skarżący zaskarżył postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 27 września 2006 r. oraz wniósł o ponowne rozpoznanie skargi konstytucyjnej.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zaskarżone postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu jest prawidłowe, zaś zarzuty zażalenia nie zasługują na uwzględnienie.

Rozpatrując zażalenie, Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy zaskarżone postanowienie prawidłowo stwierdza istnienie przesłanek odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Oznacza to, że Trybunał na etapie rozpoznawania zażalenia analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.

W kwestionowanym postanowieniu z 27 września 2006 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Juliana Ciołaka, z uwagi na brak sformułowania zarzutu niezgodności przepisu ustawy lub innego aktu normatywnego z Konstytucją.

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji przedmiotem skargi konstytucyjnej może być ustawa lub inny akt normatywny, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o wolnościach lub prawach albo o obowiązkach skarżącego określonych w Konstytucji. W sposób niebudzący żadnych wątpliwości wynika z tego, że przedmiotem skargi konstytucyjnej nie może być konkretne rozstrzygnięcie sądowe nawet wtedy, gdy zdaniem skarżącego zostało wydane z naruszeniem prawa.

Trybunał Konstytucyjny raz jeszcze stwierdza, że tak określony przedmiot skargi konstytucyjnej, a także argumenty przedstawione w zażaleniu, z oczywistych względów wykraczają poza zakres uprawnień Trybunału Konstytucyjnego wynikających z art. 79 Konstytucji.

W konkluzji stwierdzić więc należy, iż argumentacja zażalenia nie podważa zasadności przesłanek odmowy nadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należało nie uwzględnić zażalenia wniesionego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 27 września 2006 r.