W skardze konstytucyjnej z dnia 4 grudnia 1997 r. zakwestionowano art. 6 ust. 3-6 ustawy z dnia 29 grudnia 1993 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (Dz.U. z 1994 r., Nr 1, poz. 1 ze zmianami) w zakresie odnoszącym się do art. 2 tej ustawy, w brzmieniu nadanym przez ustawę z dnia 28 czerwca 1995 r. o zmianie ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (Dz.U. Nr 87, poz. 435). W oparciu o te przepisy Sąd Rejonowy w C. wyrokiem z dnia 6 lutego 1997 r. (sygn.

akt VII P. 4619/95) oddalił powództwo skarżących przeciwko Funduszowi Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. Zdaniem skarżących regulacje będące przedmiotem skargi konstytucyjnej naruszają wyrażoną w art. 2 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej zasadę, w myśl której Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawa urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej oraz art. 32 Konstytucji wyrażający zasadę równości wobec prawa.

Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z dnia 17 grudnia 1997 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej wskazując, iż skarżące nie skorzystały z przysługujących im w toku instancji środków prawnych, w szczególności zaś nie złożyły od wyroku Sądu Rejonowego w C. z dnia 6 lutego 1997 r. (sygn. akt VII P 4619/95) apelacji.

Na postanowienie to skarżące złożyły zażalenie, podnosząc w nim, iż co prawda sędzia prowadzący postępowanie w Sądzie Rejonowym w C. Pouczył skarżące o możliwości złożenia apelacji, tym niemniej stwierdził równocześnie, iż będzie to całkowicie zbędnym narażeniem się na duże koszty. Skarżące oświadczają, że ich pełnomocnik odmówił sporządzenia zażalenia i dalszego prowadzenia sprawy przed Trybunałem Konstytucyjnym. Innego pełnomocnika skarżącym nie udało się znaleźć, pomimo podjętych w tym kierunku starań.

Zażalenie skarżących nie mogło zostać merytorycznie rozpoznane przez Trybunał Konstytucyjny. Zgodnie z art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, skarga konstytucyjna musi zostać sporządzona przez adwokata lub radcę prawnego. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego wymóg ten rozciąga się także na zażalenie na postanowienia Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, wydane po przeprowadzeniu wstępnego jej rozpoznania na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym. Funkcją tego postępowania jest weryfikacja przedłożonej skargi konstytucyjnej w świetle wymagań formalnych oraz dopuszczalności jej merytorycznego rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny. Ze względu na nadzwyczajny charakter tego środka, jako instrumentu obrony praw i wolności konstytucyjnych, a także w celu prawidłowego sformułowania skargi konstytucyjnej i ograniczeniem spraw, w których skarga ta byłaby środkiem przedwczesnym, zbędnym lub niedopuszczalnym z punktu widzenia ochrony interesów osób skargę taką składających, ustawodawca wprowadził obowiązek sporządzenia skargi przez osobę posiadającą kwalifikowaną wiedzę prawniczą. Z istoty więc rozpoznania wstępnego wynika, iż obowiązek zastępstwa procesowego w zakresie sporządzenia skargi rozciągać się musi także na czynności mające doprowadzić do weryfikacji orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego, zapadających w tej fazie rozpoznawania skargi konstytucyjnej. Odnosi się to w szczególności do sporządzenia zażalenia na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Możliwość samodzielnego kwestionowania przez skarżącego ustaleń poczynionych przez Trybunał Konstytucyjny, a odnoszących się do spełnienia przez skargę konstytucyjną wymogów formalnych podważa istotę i cel wprowadzonego w art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym obowiązku sporządzenia skargi konstytucyjnej przez adwokata lub radcę prawnego. Tak bowiem, jak niezbędna jest kwalifikowana wiedza prawnicza w fazie przygotowywania skargi konstytucyjnej, tak tym bardziej kwalifikacje takie niezbędne są dla sformułowania zarzutów wobec postanowienia o odmowie nadania jej dalszego biegu, zawierającego ocenę spełnienia przez skargę konstytucyjną owych wymagań formalnych.

Z uwagi więc na to, iż zażalenie z dnia 27 grudnia 1997 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 17 grudnia 1997 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, nie zostało sporządzone przez adwokata lub radcę prawnego, nie mogło być przedmiotem merytorycznego rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny.