W skardze konstytucyjnej z 18 grudnia 2000 r. zarzucono sprzeczność z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej zarządzeń Ministra Spraw Wewnętrznych: Nr 106 z 12 listopada 1990 r. w sprawie dodatków o charakterze stałym do uposażenia policjantów, Nr 81 z 12 marca 1993 r. zmieniającego niektóre przepisy w sprawie uposażenia policjantów, Nr 31 z dnia 24 maja 1994 r. w sprawie szczegółowych zasad rozliczania uposażenia funkcjonariuszy dla celów emerytalnych (Dz.Urz.MSW Nr 2, poz. 26) oraz Nr 109/71 z 21 lipca 1971 r. w sprawie zasad i trybu zaliczania okresu służby do wysługi lat (niepublikowane). W odpowiedzi na zarządzenie sędziego Trybunału Konstytucyjnego wzywające m.in. do wskazania orzeczeń, z których wydaniem łączy on naruszenie tych praw pełnomocnik skarżącego wskazał na decyzje o przeliczeniu renty z 1 czerwca 1994 r. (KR L 00907), wyrok Sądu Wojewódzkiego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 8 czerwca 1998 r. (sygn. akt XIV UJ 2578/96), wyrok Sądu Apelacyjnego, Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie (III Aua 1115/98), postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 12 maja 2000 r. (sygn. akt UKN 532/99) jako na wydane w sprawie rozstrzygnięcia.

Postanowieniem z 8 maja 2001 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej ze względu na niewyczerpanie drogi prawnej. Wskazane przez skarżącego orzeczenia sądów cywilnych wydane zostały na skutek wniesienia odwołania od decyzji z 1 lipca 1996 r., a nie od wskazanej decyzji o przeliczeniu renty z 1 czerwca 1994 r., która zdaniem skarżącego stanowi rozstrzygnięcie naruszające przysługujące mu konstytucyjne prawa i wolności.

We wniesionym 21 maja 2001 r. zażaleniu pełnomocnik skarżącego podnosi, iż skarżący wyczerpał wszystkie przysługujące mu środki zaskarżenia. Wskazuje także na sprzeczność jaka występuje w uzasadnieniu odnośnie liczenia trzymiesięcznego terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej, jako, że zdaniem pełnomocnika, Trybunał Konstytucyjny z jednej strony żąda, aby została wyczerpana droga prawna, a z drugiej aby termin do wniesienia skargi liczony był od doręczenia skarżącemu decyzji Zakładu Emerytalno-Rentowego MSWiA.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym skarga konstytucyjna może być wniesiona po wyczerpaniu drogi prawnej, o ile droga ta jest przewidziana, w ciągu trzech miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia.

W niniejszej sprawie orzeczeniem dotykającym konstytucyjnych praw lub wolności skarżącego jest decyzja o przeliczeniu renty z 1 czerwca 1994 r. (KR L 00907). Skarżący przytacza w skardze rozstrzygnięcia, których wydanie, jego zdaniem, stanowi realizację warunku wyczerpania drogi prawnej, a więc: wyrok Sądu Wojewódzkiego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 8 czerwca 1998 r. (sygn. akt XIV UJ 2578/96), wyrok Sądu Apelacyjnego, Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie (III Aua 1115/98), postanowienie Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 12 maja 2000 r. (sygn. akt UKN 532/99). Jednakże orzeczenia te, na co wskazywał Trybunał Konstytucyjny w zaskarżonym postanowieniu, wydane zostały nie w odpowiedzi na odwołanie od wskazanej powyżej decyzji z 1994 r., tylko w odwołaniu od decyzji o waloryzacji renty z 1 lipca 1996 r. dotyczącej waloryzacji emerytury policyjnej za marzec 1992 r. Na ten fakt zwrócił już uwagę Sąd Najwyższy w wydanym postanowieniu z 12 maja 2000 r., kiedy to uzasadniając odrzucenie kasacji, stwierdził: “skoro wnioskodawca odwołał się od decyzji z 1 lipca 1996 r., dotyczącej obliczania jego emerytury policyjnej za marzec 1992 r., to żądanie odnoszące się do przeliczenia tej emerytury na podstawie ustawy z 18 lutego 1994 r. nie mogą być przedmiotem rozpoznania przez Sąd”. Skarżący we wniesionym zażaleniu nie ustosunkował się do przytoczonej tezy Trybunału Konstytucyjnego ograniczając się do stwierdzenia, iż wszystkie niekorzystne dla siebie decyzje zostały zaskarżone do odpowiednich organów odwoławczych. Nie wskazał przy tym orzeczeń wydanych na skutek wniesienia odwołania od decyzji z 1 czerwca 1994 r. Biorąc powyższe pod uwagę, a także uzyskane w toku postępowania wstępnego informacje, z których wynika, iż od wskazanej decyzji nie wniesiono środków odwoławczych, Trybunał Konstytucyjny przychyla się do wyrażonej w zaskarżonym postanowieniu tezy, iż w niniejszej sprawie nie został wyczerpany tok instancji, co samo w sobie uzasadnia odmowę nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Nie można się też zgodzić z twierdzeniem skarżącego dotyczącym sprzeczności zachodzącej w treści uzasadnienia. Termin do wniesienia skargi konstytucyjnej liczony jest od dnia doręczenia rozstrzygnięcia nadającego decyzji walor ostateczności w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP. Terminu tego nie można jednakże liczyć, jak twierdzi skarżący, od daty doręczenia postanowienia Sądu Najwyższego z 12 maja 2000 r., jako że postanowienie to, co powyżej zostało wykazane, nie zostało wniesione w odwołaniu od decyzji o przeliczeniu renty z 1 czerwca 1994 r. dotykającej konstytucyjnych praw lub wolności skarżącego. Zatem termin ten, ze względu na niewniesienie środków zaskarżenia od wzmiankowanej decyzji z 1 czerwca 1994 r., liczyć należy od daty doręczenia tejże decyzji . W ten sposób liczony termin został, na co wskazał Trybunał Konstytucyjny w zaskarżonym postanowieniu, znaczenie przekroczony.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności Trybunał Konstytucyjny uznał za w pełni uzasadnioną odmowę nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej i nie uwzględnił zażalenia na postanowienie z 8 maja 2001 r.