W skardze konstytucyjnej Przedsiębiorstwa “Dom Książki” sp. z o.o. z 18 grudnia 2000 r. zarzucono, iż art. 16g ust. 2 i ust. 10 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity z 2000 r. Dz.U. Nr 54, poz. 654) w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 6 ustawy z dnia 20 listopada 1999 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. Nr 95, poz. 1101), a obowiązującym od 1 stycznia do 31 grudnia 2000 r., jest niezgodny z art. 2 oraz art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Skarżące Przedsiębiorstwo wskazało, jako ostateczne rozstrzygnięcie o przysługujących mu prawach i wolnościach konstytucyjnych, pismo Ministra Finansów z 9 października 2000 r. (Nr PBH/2579/A03/00/82), skierowane do Ministra Skarbu, a zawierające informację, iż podmioty, które nabyły przedsiębiorstwo w 2000 r. nie mają prawa uwzględniać przejętych zobowiązań finansowych przy ustaleniu wartości firmy i wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP, warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest wydanie przez organ władzy publicznej, na podstawie zakwestionowanego aktu normatywnego, ostatecznego rozstrzygnięcia o przysługujących skarżącemu prawach lub wolnościach konstytucyjnych.

Wskazane w skardze konstytucyjnej, będącej przedmiotem rozpoznania wstępnego, pismo Ministra Finansów nie nosi cech takiego orzeczenia. Nie rozstrzyga ono bowiem władczo o sytuacji skarżącego, ani też nie dotyczy istoty sprawy, która – zdaniem skarżącego – jest przedmiotem rozstrzygania w tym piśmie.

Wprawdzie zostało ono wydane pośrednio na wniosek skarżącego Przedsiębiorstwa, ale zawiera jedynie stanowisko Ministerstwa Finansów co do sposobu interpretacji przepisów, dotyczących obliczenia wartości firmy oraz wartości początkowej składników majątku przejętych w ramach przedsiębiorstwa oddanego Spółce przez Skarb Państwa do odpłatnego korzystania w trybie art. 39 ust. 1 pkt 3 ustawy z 30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych.

Nie ulega wątpliwości, że informacja zawarta w tym piśmie ma ważkie znaczenie faktyczne dla oceny prawidłowości samoobliczenia podatku przez skarżące Przedsiębiorstwo, choć nie może być uznana ani za interpretację urzędową, o której mowa w art. 14 § 1 pkt 2, ani za informację, o której mowa w art. 14 § 4 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa, jako że została skierowana wyłącznie do Ministerstwa Skarbu Państwa.

Informacja taka nie jest działaniem władczym w konkretnej sprawie, ani też, nie może ona funkcji takiego władczego rozstrzygnięcia – w sposób odpowiedni – pełnić. Władczym rozstrzygnięciem, dotyczącym istoty sprawy, które zapaść może na podstawie zaskarżonych przepisów jest rozstrzygnięcie odnoszące się do powstania zobowiązania podatkowego lub zaległości podatkowej – albo odpowiednio nadpłaty podatkowej.

W tym stanie rzeczy, z uwagi na niespełnienie jednej z konstytucyjnych przesłanek merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej, należało odmówić nadania jej dalszego biegu.