W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego w dniu 30 czerwca 2008 r. skarżąca zarzuciła, że art. 3 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. Nr 199, poz. 1673, ze zm.) narusza art. 2 oraz art. 66 Konstytucji. Jednocześnie skarżąca zarzuciła, że powyższa ustawa nie określa, kiedy uczący się pracownik pozostaje w podróży służbowej i jakie dokumenty są niezbędne do zdefiniowania jego podróży służbowej. Brak tej regulacji, w ocenie skarżącej, narusza art. 31 ust. 3 Konstytucji.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 21 października 2008 r. pełnomocnik skarżącej został wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej poprzez: dokładne określenie przedmiotu skargi konstytucyjnej zgodnie z przesłankami warunkującymi jej dopuszczenie do rozpoznania, wyrażonymi w art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz w art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.); wskazanie ostatecznego orzeczenia (oraz daty jego doręczenia wraz z uzasadnieniem), z którym skarżąca wiąże naruszenie wolności lub praw, o których mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji; wskazanie, jakie wolności lub prawa konstytucyjne zostały naruszone oraz sposobu naruszenia wolności lub praw; uzasadnienie skargi z podaniem opisu stanu faktycznego; wskazanie na wyczerpanie drogi prawnej w postępowaniu w sprawie ustanowienia pełnomocnika z urzędu, nadesłanie rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego w Kwidzynie (sygn. akt Po 8/08).

W ustawowym terminie 7 dni skarżąca nie usunęła wskazanych braków skargi konstytucyjnej. Należy nadto stwierdzić, że do Trybunału Konstytucyjnego nie wpłynęło, mimo skutecznego doręczenia skarżącej 29 października 2008 r. zarządzenia sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 21 października 2008 r., żadne pismo procesowe.

Postanowieniem z 8 stycznia 2009 r., doręczonym pełnomocnikowi skarżącej 18 stycznia 2009 r., Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Zażalenie na powyższe postanowienie Trybunału złożyła w dniu 23 stycznia 2009 r. sama skarżąca. W swoim piśmie zarzuciła, że z uwagi na brak odpisu postanowienia nie miała możliwości zapoznać się z motywami odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 48 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, skargę i zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu sporządzają adwokat lub radca prawny, chyba że skarżącym jest sędzia, prokurator, notariusz, profesor lub doktor habilitowany nauk prawnych. Z treści pisma z 23 stycznia 2009 r. (data nadania w urzędzie pocztowym), będącego „zażaleniem” na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 8 stycznia 2009 r., w sprawie o sygnaturze Ts 196/08, wynika jednoznacznie, że sporządzone zostało ono przez samą skarżącą. Z uwagi na to, że skarżąca nie jest podmiotem legitymowanym – w świetle cytowanego przepisu ustawy o Trybunale Konstytucyjnym – do samodzielnego występowania z zażaleniem na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, należało wniesione przez nią zażalenie pozostawić bez rozpoznania.

Sporządzenie skargi konstytucyjnej i zażalenia na postanowienie odmawiające nadania jej dalszego biegu wymaga niewątpliwie wiedzy prawniczej. Z tego względu ustanowiony został wymóg sporządzenia tych pism przez osobę posiadającą odpowiednie kwalifikacje, czyli przez adwokata lub radcę prawnego. Wprowadzenie tego wymogu służyć ma zwiększeniu skuteczności skargi, a co za tym idzie – gwarantować bardziej powszechne i efektywne korzystanie z tego środka ochrony praw i wolności.

Jednocześnie, wobec zarzutu skarżącej dotyczącego braku możliwości zapoznania się z motywami odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, Trybunał Konstytucyjny nadmienia, że w świetle art. 133 § 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) w związku z art. 20 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, w sprawach, w których ustanowiono pełnomocnika procesowego lub osobę upoważnioną do odbioru pism sądowych, doręczenia pism należy dokonywać tym osobom.

Na marginesie należy podkreślić, że nawet gdyby Trybunał rozpoznał zażalenie skarżącej, to na podstawie art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym nie uwzględniłby tego środka odwoławczego.

Z powyższych względów Trybunał Konstytucyjny orzekł jak w sentencji.