W skardze konstytucyjnej Tadeusza K. z 18 grudnia 2000 r. zarzucono niezgodność postanowienia Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z 16 stycznia 1997 r. o sygn. I ACa 7/96, postanowienia Prokuratora Prokuratury Wojewódzkiej w Rzeszowie z 25 maja 1998 r. o sygn. Dsn l03/98/Rz/m oraz decyzji Ministerstwa Sprawiedliwości z 8 czerwca 1999 r. o sygn. DSN IV 632/264/99 z art. 41, art. 77, art. 79 i art. 84 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 22 stycznia 2001 r. pełnomocnik skarżącego został wezwany do dokładnego określenia przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, którym skarżący zarzuca niezgodność z konstytucją; wskazania, jakie konstytucyjne wolności lub prawa skarżącego zostały naruszone ostatecznym orzeczeniem sądu opartym na tych przepisach i określenia sposobu tego naruszenia oraz wskazania ostatecznego rozstrzygnięcia o wolnościach lub prawach konstytucyjnych i podania daty jego doręczenia.

W piśmie procesowym z 31 stycznia 2001 r. pełnomocnik skarżącego wskazał jako ostateczne rozstrzygnięcia o prawach skarżącego postanowienie Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z 16 stycznia 1997 r. o sygn. I ACa 7/96, postanowienie Prokuratora Prokuratury Wojewódzkiej w Rzeszowie z 25 maja 1998 r. o sygn. Dsn 103/98/Rz/m oraz decyzję Ministerstwa Sprawiedliwości z 8 marca 1999 r. o sygn. DSN IV 632/264/99. Wskazano także, iż zdaniem skarżącego zostały naruszone jego prawa konstytucyjne wyrażone w art. 41, art. 77, art. 79 i art. 84 Konstytucji. Nadto pełnomocnik skarżącego podniósł, iż niezgodność z Konstytucją polega na “braku aktów normatywnych regulujących stan faktyczny szczegółowo opisany w skardze”.

Postanowieniem z 14 marca 2001 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej z uwagi na niespełnienie przez skargę warunków jej merytorycznego rozpoznania określonych w art. 79 ust. 1 Konstytucji RP oraz art. 46 ust. 1 i art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym. W uzasadnieniu tego postanowienia wykazano w szczególności, iż pełnomocnik skarżącego nie sformułował zarzutu niekonstytucyjności przepisu ustawy lub innego aktu normatywnego. Trybunał Konstytucyjny ustalił również, iż został znacznie przekroczony termin do wniesienia skargi konstytucyjnej określony w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, ponieważ rozstrzygnięcia wskazane przez skarżącego jako ostateczne zostały mu doręczone 29 maja 1998 r. i 18 czerwca 1999 r., zaś skarga konstytucyjna została złożona do Trybunału Konstytucyjnego 18 grudnia 2000 roku.

Na postanowienie to pełnomocnik skarżącego wniósł 23 marca 2001 r. zażalenie. W zażaleniu podniesiono, iż zdaniem skarżącego wykazał on, jakie prawa i wolności zapewnione w Konstytucji RP zostały naruszone, zaś z załączników do skargi wynika, iż została wniesiona po wyczerpaniu drogi prawnej.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Analiza treści niniejszej skargi konstytucyjnej oraz uzupełniającego ją pisma z 31 stycznia 2000 r. prowadzi do wniosku, iż wbrew twierdzeniom pełnomocnika skarżącego podniesionym w zażaleniu, skarga konstytucyjna nie spełnia warunków do nadania jej dalszego biegu.

Podstawą odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej o sygn. Ts 196/00 był brak określenia przez pełnomocnika skarżącego przepisu ustawy lub innego aktu normatywnego, któremu skarżący zarzuca niezgodność z konstytucją. Sformułowanie takiego zarzutu jest jednym z podstawowych warunków merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej, której istotą – jak wynika z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP – jest kontrola zgodności z konstytucją ustawy lub innego aktu normatywnego na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o przysługujących skarżącemu prawach lub wolnościach konstytucyjnych. Pełnomocnik skarżącego nie ustosunkował się we wniesionym zażaleniu do tej podstawy odmowy nadania dalszego biegu skardze. Podniósł zaś jedynie, iż skarżący wykazał, jakie prawa i wolności zapewnione w konstytucji zostały naruszone przy wydawaniu orzeczeń w jego sprawie. Twierdzenia tego nie można w żaden sposób odnieść do podstaw zaskarżonego postanowienia o odmowie nadania dalszego biegu skardze. W postanowieniu tym wskazano bowiem, iż konstruując zarzut zaniechania ustawodawcy skarżący winien wskazać, jakie prawa lub wolności konstytucyjne zostały naruszone na skutek nie wykonania przez ustawodawcę wynikającego z przepisów prawnych obowiązku ustanowienia konkretnych norm. Tym samym wykazano, iż podniesiony w skardze zarzut “braku aktów normatywnych regulujących stan faktyczny opisany w skardze” nie może być przedmiotem skargi konstytucyjnej.

W uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Trybunał Konstytucyjny w sposób oczywisty wykazał, iż skarga o sygn. Ts 196/00 została złożona ze znacznym przekroczeniem terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Ustalenie to wynikało z porównania podanych przez skarżącego dat doręczenia mu pism, które wskazał jako ostateczne rozstrzygnięcia z datą wniesienia skargi konstytucyjnej do Trybunału. Zatem twierdzenie przeciwne pełnomocnika skarżącego, wyrażające jak się wydaje zarzut nieprawidłowości ustaleń Trybunału Konstytucyjnego dotyczących przekroczenia terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej, nie zawiera żadnego uzasadnienia i stanowi jedynie niczym nie popartą opinię skarżącego.

W tym stanie rzeczy należało uznać za w pełni uzasadnione postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 14 marca 2001 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej i nie uwzględnić zażalenia na to postanowienie.