W skardze konstytucyjnej z 2 października 2003 r. skarżący zarzucili wyrokowi Naczelnego Sądu Administracyjnego z 6 lutego 2003 r. (sygn. akt I SA 2850/01) sprzeczność z Konstytucją i wnieśli o jego unieważnienie z powodu rażącego naruszenia Konstytucji oraz przepisów prawa. Zdaniem skarżących wyrokiem tym NSA bezpodstawnie oddalił ich skargę opierając się na niezgodnej z prawem wykładni. Żądanie to zostało podtrzymane w piśmie procesowym z 4 listopada 2003 r. W pismach z 12 listopada, 28 listopada oraz 22 grudnia 2003 r. wniesiono odpowiednio o wyznaczenie rozprawy poza kolejnością i precyzując skargę, wskazano właściwy – zdaniem skarżących – przepis kodeksu postępowania administracyjnego, który powinien znaleźć zastosowanie w toku rozpoznania sprawy przez Naczelny Sąd Administracyjny.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 6 lutego 2003 r. oddalił skargę Jana Smagowicza i innych w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji odmawiającej wszczęcia postępowania nadzorczego. Zdaniem NSA decyzja wydana na podstawie art. 160 § 4 k.p.a. dotyczy sprawy cywilnej i jeżeli strona nie jest zadowolona z jej treści może żądać rozpoznania sprawy przez sąd powszechny. Z tego powodu niedopuszczalne jest prowadzenie w sprawie postępowania nadzorczego.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

W skardze konstytucyjnej zażądano od Trybunału Konstytucyjnego stwierdzenia nieważności wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego. Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie ustawa lub inny akt normatywny, na podstawie, którego sąd lub organ administracji publicznej wydał orzeczenie o przysługujących skarżącemu prawach lub wolnościach konstytucyjnych. Przedmiotem postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym w trybie skargi konstytucyjnej nie są akty stosowania prawa, a Trybunał Konstytucyjny nie pełni funkcji kolejnej instancji odwoławczej. W zakresie właściwości Trybunału Konstytucyjnego nie mieści się w ogóle kontrola orzeczeń sądów, w tym kontrola wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Wskazanie przez skarżącego konkretnego orzeczenia sądowego lub innego rozstrzygnięcia stanowi wyłącznie warunek rozpoznania zarzutów niekonstytucyjności podstawy prawnej tego orzeczenia lub rozstrzygnięcia.

Biorąc po uwagę powyższe okoliczności należało odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.