W skardze konstytucyjnej wniesionej 4 grudnia 2000 r. zarzucono, iż § 3 ust 1 oraz § 7 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 3 października 1995 r. w sprawie wpisu od skarg na decyzje administracyjne oraz inne akty i czynności z zakresu administracji publicznej (Dz.U. Nr 117, poz. 563 ze zm.) są niezgodne z art. 29 ustawy z dnia 13 czerwca 1967 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr 24, poz. 110 ze zm.) w związku z art. 36 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. Nr 74, poz. 368 ze zm.), a przez to naruszają konstytucyjne prawo do sądu, przysługujące skarżącemu na podstawie art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zamknięcie drogi do sądu polegało, zdaniem skarżącego, na określeniu w rozporządzeniu, wbrew przepisom ustawy, wpisu stałego oraz skutków jego nieuiszczenia przez radcę prawnego.

Z uzasadnienia skargi konstytucyjnej wynika, iż skarżący zakwestionował decyzje administracyjne z 9 sierpnia 2000 r. wydane z upoważnienia Wojewody Lubelskiego i utrzymujące w mocy decyzje Starosty Lubelskiego z 28 czerwca 2000 r. udzielające pozwoleń na budowę, kierując skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Skarga ta została odrzucona postanowieniem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 20 października 2000 r. na podstawie art. 36 ust. 1 ustawy z 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym, § 3 ust. 1 pkt 1 zaskarżonego rozporządzenia, art. 15 i art. 17 ustawy z 17 czerwca 1967 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w związku z art. 36 ust. 3 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym. Zgodnie z wskazanymi przepisami w sprawach budowlanych radca prawny obowiązany jest uiścić wpis stały od skargi bez wezwania do wykonania tej czynności, pod rygorem odrzucenia skargi.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Zarzucając zaskarżonym przepisom rozporządzenia przekroczenie delegacji ustawowej skarżący odwołuje się do brzmienia przepisów innych ustaw formułujących podobne delegacje. Porównanie przepisów aktów zajmujących taką samą pozycję w hierarchii źródeł prawa nie może prowadzić do wniosku, iż prawodawca formułując delegacje w sprawach kosztów postępowania musi czynić to w każdym przypadku identycznie. Z odmiennych sformułowań delegacji nie można też wprost wywodzić jednoznacznych wniosków interpretacyjnych. Skarżący nie określił normatywnej treści delegacji ustawowej wyznaczającej, w myśl z art. 92 ust. 1 Konstytucji, zakres przedmiotowy zaskarżonego rozporządzenia. W skardze konstytucyjnej nie wskazano również, czy i w jaki sposób zaskarżone rozporządzenie narusza zawarte w art. 92 ust. 1 Konstytucji normy dotyczące wydawania rozporządzeń.

W skardze konstytucyjnej oraz w piśmie procesowym z 19 stycznia 2001 r. brak wskazania sposobu naruszenia art. 45 ust. 1 Konstytucji przez zaskarżone przepisy rozporządzenia. Tymczasem zarzut przekroczenia delegacji ustawowej może być podstawą skargi konstytucyjnej tylko o tyle, o ile skarżący wykaże, iż przekroczenie to doprowadziło do naruszenia przysługującego mu na podstawie konstytucji prawa podmiotowego. Dla wskazania sposobu naruszenia podmiotowego prawa konstytucyjnego nie wystarczy ogólne powołanie się na to, że w wyniku zastosowania zaskarżonych przepisów prawo to doznało ograniczenia. Konieczne jest wykazanie, iż ograniczenie takie jest niedopuszczalne w świetle warunków określonych w art. 31 ust. 3 Konstytucji. Brak wskazania sposobu naruszenia przysługującego skarżącemu prawa powoduje, że skarga konstytucyjna nie spełnia warunku dopuszczenia jej do merytorycznego rozpoznania, przewidzianego w art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

Należy też wskazać, iż wbrew twierdzeniom skarżącego, rygor mający zastosowanie w razie nieuiszczenia wpisu od skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego nie wynika z zaskarżonych przepisów rozporządzenia, lecz z art. 36 ust. 3 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym w zw. z art. 15 i art. 17 ustawy z 17 czerwca 1967 o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Z tych względów Trybunał Konstytucyjny orzekł jak wyżej.