W skardze konstytucyjnej z 16 października 2006 r. wniesiono o stwierdzenie niezgodności art. 399 § 1 oraz art. 7701 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) z art. 2 i art. 77 ust. 2 Konstytucji.

Skarżąca zarzuciła w skardze konstytucyjnej, że zaskarżony przepis art. 399 § 1 k.p.c. poprzez wskazanie możliwości żądania wznowienia postępowania tylko do wypadków przewidzianych w tym dziale i tylko do spraw zakończonych prawomocnym wyrokiem ogranicza możliwość dochodzenia praw i wolności w drodze wznowienia postępowania w innych sprawach, np. w postępowaniu egzekucyjnym, przez co niezgodny jest z art. 2 i art. 77 ust. 2 Konstytucji. Przepis art. 7701 k.p.k., zwalniający prawomocne postanowienie komornika w przedmiocie kosztów postępowania egzekucyjnego z potrzeby opatrzenia go klauzulą wykonalności, zamyka drogę zaskarżenia takiego postanowienia, a tym samym jest niezgodny z art. 2 i art. 77 ust. 2 Konstytucji.

Postanowieniem z 27 listopada 2006 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Podstawą rozstrzygnięcia Trybunału było uznanie, że skarga konstytucyjna wniesiona została po terminie. W niniejszej sprawie ostatecznym orzeczeniem było bowiem postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie – V Wydział Cywilny-Odwoławczy z 2 czerwca 2006 r. (sygn. akt V Cz 925/06), doręczone skarżącej 17 czerwca 2006 r., tymczasem skarga konstytucyjna została złożona 16 października 2006 r., tj. już po upływie terminu wskazanego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

Zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu wniósł pełnomocnik skarżącej. Skarżąca zarzuciła w nim dokonanie błędnego ustalenia terminu doręczenia ostatecznego postanowienia, wskazując, że orzeczenie to zostało doręczone pełnomocnikowi skarżącej 19 lipca, skoro zaś skarga została wniesiona 16 października 2006 r., to tym samym dochowany został trzymiesięczny termin do wniesienia skargi.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś zarzuty podniesione w zażaleniu nie podważają ustaleń dokonanych w przedmiotowym postanowieniu i w ocenie Trybunału nie zasługują na uwzględnienie.

Jak wskazał Trybunał w zaskarżonym postanowieniu, termin do wniesienia skargi konstytucyjnej wynosi 3 miesiące od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. Dla biegu terminu do wniesienia skargi nie ma zasadniczego znaczenia termin doręczenia ostatecznego orzeczenia pełnomocnikowi skarżącej, lecz skarżącemu. Dokonując rozstrzygnięcia w przedmiocie dopuszczalności skargi konstytucyjnej, Trybunał oparł się wobec tego na ustaleniach wskazanych przez samą skarżącą w skardze konstytucyjnej. Na stronie drugiej skargi, w wykazie załączników wskazano bowiem wprost: „postanowienie z 2 czerwca 2006 r. sygn. akt V Cz 925/06 ostateczne, doręczone w dniu 17 czerwca 2006 r.”. Taki termin przyjął też Trybunał dla obliczenia terminów w niniejszej sprawie. Należy w związku z tym przyjąć, że doręczenie orzeczenia skarżącej nastąpiło w tym terminie, a tym samym nie dochowano trzymiesięcznego okresu wniesienia skargi. Podkreślić należy, że w zażaleniu na postanowienie Trybunału skarżąca nie odniosła się do tej okoliczności, wskazując jedynie na inny termin doręczenia skargi pełnomocnikowi skarżącej, a tym samym nie podważyła prawidłowości ustaleń Trybunału.

Niezależnie od wskazanych okoliczności zauważyć należy, że niedopuszczalność nadania biegu skardze konstytucyjnej wynika także z zakresu wskazanych wzorców konstytucyjnych oraz braku uzasadnienia ich naruszenia. Zdaniem skarżącej, zaskarżone przepisy są niezgodne z art. 2 i art. 77 ust. 2 Konstytucji. Tymczasem, jak wynika z utrwalonej linii orzecznictwa Trybunału, art. 2 Konstytucji nie może stanowić samodzielnego wzorca kontroli w trybie skargi konstytucyjnej (por. np. postanowienia z: 27 kwietnia 1998 r., Ts 46/98, OTK ZU 1999/Supl., poz. 39; 3 listopada 1998 r., Ts 116/98, OTK ZU nr 1/1999, poz. 10; 30 listopada 1999 r., Ts 97/99, OTK ZU nr 1/2000, poz. 19; 15 listopada 2000 r., Ts 86/00, OTK ZU nr 8/2000, poz. 308; 10 stycznia 2001 r., Ts 72/00, OTK ZU nr 1/2001, poz. 12). Drugi ze wskazanych przez wnioskodawcę wzorców konstytucyjnych, tj. art. 77 ust. 2 Konstytucji, stanowi: „Ustawa nie może nikomu zamykać drogi sądowej dochodzenia naruszonych wolności lub praw”. Również treść tego przepisu była przedmiotem rozważań Trybunału Konstytucyjnego (zob. wyroki TK z: 9 czerwca 1998 r., K. 28/97, OTK ZU nr 4/1998, poz. 50; 14 czerwca 1999 r., K. 11/98, OTK ZU nr 5/1999, poz. 97; 16 marca 1999 r., SK 19/98, OTK ZU nr 3/1999, poz. 36; 10 maja 2000 r., K. 21/99, OTK ZU nr 4/2000, poz. 109). Przepis art. 77 ust. 2 Konstytucji należy rozumieć jako szczegółowe rozwinięcie art. 45 ust. 1 Konstytucji, zaś między postanowieniami art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 istnieje organiczna więź, a treść tego ostatniego przepisu stanowi dopełnienie konstytucyjnego prawa do sądu. Ponadto, w sytuacji, w której skarżąca domaga się stwierdzenia, że brak możliwości wznowienia postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem, a więc postępowania nadzwyczajnego, prowadzonego po prawomocnym orzeczeniu w sprawie, stanowi naruszenie konstytucyjnego prawa, niezbędne jest dokładne wskazanie, na czym w przekonaniu skarżącej polega owo naruszenie. Tymczasem, w skardze konstytucyjnej, poza ogólnym odniesieniem się do przepisu art. 77 ust. 2 Konstytucji i przytoczeniem jego treści, brak jakiegokolwiek uzasadnienia stawianych zarzutów. W tej sytuacji uznać więc należy, że skarżąca nie wykazała naruszenia konstytucyjnych praw i wolności, co stanowi samodzielną podstawę odmowy nadania biegu skardze konstytucyjnej.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należało nie uwzględnić zażalenia wniesionego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu.