W skardze konstytucyjnej z 28 grudnia 2002 r., złożonej za pośrednictwem Sądu Okręgowego w Suwałkach, zarzucono, że art. 683, art. 783 , art. 784 , art. 83, art. 85 § 2, art. 86 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. z 1994 r. Nr 7, poz. 25 ze zm.) jest niezgodny z art. 2, art. 7, art. 20, art. 22, art. 31 ust. 2, art. 32 ust. 2, art. 37, art. 180 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Skarżący będąc sędzią w stanie spoczynku wykonywał, bez zgody prezesa właściwego sądu, zawód adwokata i za ten czyn Sąd Dyscyplinarny wymierzył mu karę pozbawienia stanu spoczynku.

Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 19 maja 2003 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, wskazując iż została ona złożona po terminie, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.).

W zażaleniu z 26 maja 2003 r. skarżący wniósł o uchylenie postanowienia i merytoryczne rozpoznanie skargi konstytucyjnej. Zdaniem skarżącego przepisy Konstytucji wyrażające poszczególne prawa człowieka oraz przepisy dotyczące środków ochrony tych praw nie zawierają żadnego ograniczenia czasowego w dochodzeniu wolności i praw. Ograniczenia takiego nie zawiera również art. 79 ust. 1 Konstytucji wyrażający prawo do złożenia skargi konstytucyjnej.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

W myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji każdy, czyje konstytucyjne wolności lub prawa zostały naruszone, ma prawo, na zasadach określonych w ustawie, wnieść skargę do Trybunału Konstytucyjnego w sprawie zgodności z Konstytucją ustawy lub innego aktu normatywnego. Ustrojodawca jednoznacznie wskazuje, iż zasady wnoszenia skarg konstytucyjnych powinny zostać określone w ustawie. Konkretyzacja art. 79 Konstytucji została dokonana w ustawie o Trybunale Konstytucyjnym. Elementem tej konkretyzacji jest art. 46 ust. 1 wskazanej ustawy, który przewiduje wymóg wniesienia skargi najdalej w trzy miesiące od otrzymania przez skarżącego ostatecznego rozstrzygnięcia o jego wolnościach lub prawach konstytucyjnych. Jak stwierdził Trybunał Konstytucyjny w niniejszej sprawie wymóg ten nie został spełniony, czego zresztą skarżący w zażaleniu nie kwestionuje.

Wobec powyższego należy uznać, iż Trybunał Konstytucyjny w pełni zasadnie odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.