W skardze konstytucyjnej pana Jana G. zarzucono niezgodność art. 51, art. 57, art. 58 oraz art. 59 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. Nr 74, poz. 368 ze zm.) z art. 45 oraz art. 78 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego, zakwestionowane przepisy pozbawiają skarżącego prawa dostępu do sądu i prawa do rzetelnego procesu sądowego w postępowaniu administracyjnym.

Skarżący wskazał, iż stosując zakwestionowane przepisy Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z 14 maja 1998 r. (sygn. akt II S.A./Gd 590/98) odrzucił wniosek skarżącego o wznowienie postępowania w sprawie o sygn. akt II S.A./Gd 689/96, zakończonej wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 25 listopada 1997 roku.

Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z dnia 28 czerwca 1999 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej stwierdzając, iż została ona złożona z przekroczeniem dwumiesięcznego terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym.

Na postanowienie to zażalenie wniósł pełnomocnik skarżącego zarzucając, iż przyjęto w nim błędną interpretację art. 48 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Zdaniem pełnomocnika skarżącego w przypadku ustanowienia adwokata lub radcy prawnego z urzędu celem sporządzenia skargi konstytucyjnej, dwumiesięczny termin do jej złożenia należy liczyć od dnia powzięcia przez pełnomocnika z urzędu wiadomości o treści postanowienia sądu rejonowego rozstrzygającego wniosek skarżącego.

Wraz z zażaleniem pełnomocnik przesłał kserokopię aktu zgonu skarżącego.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Śmierć skarżącego nie stanowi przeszkody do kontynuowania postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym.

Odnosząc się do treści zażalenia Trybunał zauważa, iż wbrew twierdzeniom pełnomocnika skarżącego, art. 48 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym wskazuje wyłącznie na zawieszenie biegu terminu do złożenia skargi konstytucyjnej do czasu rozstrzygnięcia wniosku o ustanowienie adwokata lub radcy prawnego z urzędu. W przeciwnym razie przepis stwierdzałby, iż od daty tego rozstrzygnięcia termin do złożenia skargi konstytucyjnej biegnie na nowo. Proponowana przez pełnomocnika skarżącego interpretacja art. 48 ust. 2 zd. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym prowadziłaby do niczym nieuzasadnionego zróżnicowania sytuacji prawnej osób, które samodzielnie ustanowiły pełnomocnika do sporządzenia skargi konstytucyjnej w stosunku do tych, które zwróciły się o udzielenie im pomocy prawnej z urzędu. W tym pierwszym bowiem wypadku ryzyko zbyt późnego zwrócenia się do adwokata lub radcy prawnego o sporządzenie skargi konstytucyjnej zawsze obciążałoby skarżącego, podczas gdy w przypadku pomocy prawnej udzielanej z urzędu zwłoka w złożeniu wniosku o ustanowienie adwokata lub radcy prawnego nie miałaby żadnego znaczenia. Niemożność sporządzenia skargi zgodnie z wymaganiami prawa, z uwagi na krótki termin pozostały do jej złożenia, stanowi ryzyko, jakie ponosi wyłącznie skarżący zwlekając z wystąpieniem o udzielenie mu pomocy prawnej z urzędu.

Trybunał Konstytucyjny podziela w tym zakresie pogląd wyrażony już w postanowieniach z dnia 7 września 1998 r., 25 listopada 1998 r., 10 marca 1998 r. oraz z dnia 22 marca 1999 r. (sygn. Ts 92/98, OTK ZU Nr 3/1999, poz. 45, 46; sygn. Ts 96/98, OTK ZU Nr 6/1998, poz. 106; sygn. Ts 167/98, OTK ZU Nr 2/1999), iż określone w art. 48 ust. 2 in fine zawieszenie biegu terminu do złożenia skargi konstytucyjnej nie skutkuje rozpoczęciem biegu tego terminu od nowa po rozstrzygnięciu wniosku skarżącego o ustanowienie adwokata lub radcy prawnego z urzędu celem sporządzenia skargi konstytucyjnej.

W tym stanie rzeczy, uznając postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 28 czerwca 1999 r. o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu za w pełni uzasadnione, należało nie uwzględnić zażalenia wniesionego na to postanowienie.