Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej skarga konstytucyjna może być wniesiona wyłącznie w sprawie aktu normatywnego na podstawie którego organ władzy publicznej orzekł ostatecznie o wolnościach, prawach lub konstytucyjnych obowiązkach skarżącego.

W skardze konstytucyjnej Teresy B. wyraźnie wskazano, iż taki charakter przypisuje się pismu Urzędu Skarbowego dla W.-K. z 9 sierpnia 1996 r. oraz pismu Izby Skarbowej w W. z 21 listopada 1996 r. Oba te pisma wszakże nie noszą znamion jakiegokolwiek definitywnego rozstrzygnięcia o konstytucyjnych prawach, wolnościach lub obowiązkach skarżącej. W pismach tych udzielono jedynie wyjaśnień o przyjętej w praktyce organów skarbowych interpretacji odpowiednich przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Brak jest natomiast jakichkolwiek przesłanek dla przyjęcia władczego charakteru owych wyjaśnień, w szczególności zaś do przypisania im cech decyzji administracyjnej w rozumieniu kodeksu postępowania administracyjnego. Dopóki działanie organów sądowych czy administracyjnych nie przybierze władczego charakteru określającego sytuację prawną konkretnego podmiotu, dopóty nie można jeszcze mówić o ostatecznym orzeczeniu (wyroku, decyzji lub innym rozstrzygnięciu), o przysługujących skarżącemu konstytucyjnych prawach, wolnościach lub obowiązkach.

W tym stanie rzeczy należało znać, iż nie zostały spełnione określone w art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej przesłanki merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej, w szczególności zaś wskazane w skardze konstytucyjnej pisma nie miały charakteru ostatecznego rozstrzygnięcia wydanego na podstawie zakwestionowanego aktu normatywnego, i w związku z tym, na mocz art. 49 w związku z art. 36 ust. 1 i 3 oraz art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643), należało odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.