W skardze konstytucyjnej zarzucono, iż art. 233 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. Nr 43, poz. 269 ze zm.) oraz art. 115, 116 i art. 117 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (tekst. jednolity z 1998 r. Dz.U. Nr 21, poz. 94 ze zm.) naruszają wyrażone w art. 45 ust. 1 konstytucji prawo skarżącej do sprawiedliwego rozpatrzenia sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki przez niezawisły sąd. Zdaniem skarżącej, jeżeli sądy wydały niekorzystne dla niej rozstrzygnięcia w oparciu o wskazane wyżej przepisy, należy przyjąć, iż przepisy te naruszają jej konstytucyjne prawa. Skarżąca złożyła pozew o zapłatę przeciwko Zarządowi Gminy w D., który został oddalony wyrokiem Sądu Rejonowego w R. 12 lipca 1999 r. Wyrok ten został utrzymany w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w Ł. z 24 listopada 1999 r.

Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 5 kwietnia 2000 r. odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Trybunał wskazał, iż zarzut naruszenia konstytucyjnych praw skarżącej przez błędne stosowanie prawa przez sądy nie może być przedmiotem skargi konstytucyjnej. W skardze nie wskazano sposobu naruszenia konstytucyjnych praw skarżącej przez art. 233 § 1 kpc i art. 115, 116 oraz art. 117 § 1 kp. Za wskazanie sposobu naruszenia praw nie można uznać stwierdzenia, w myśl którego skoro mimo obowiązywania zaskarżonych przepisów sądy wydały niekorzystne dla skarżącej wyroki to należy uznać, iż przepisy te naruszają tym samym art. 45 ust. 1 konstytucji. Zdaniem Trybunału dla wskazania sposobu naruszenia praw konstytucyjnych przez zaskarżone przepisy konieczne jest określenie konstytucyjnych uprawnień skarżącej, odpowiadających im obowiązków organu władzy publicznej polegających na stanowieniu norm prawnych określonej treści oraz uzasadnienie, że ustanowione w zaskarżonym akcie normy obowiązku powyższego nie realizują, są tym samym niezgodne z normami konstytucji. Brak wskazania sposobu naruszenia konstytucyjnych praw skarżącej przez zaskarżone przepisy oznacza, iż skarga konstytucyjna nie spełniła wymogu, o którym mowa w art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, dlatego też należało odmówić nadania jej dalszego biegu.

W zażaleniu z 17 kwietnia 2000 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego skarżąca powtórzyła sformułowane wcześniej w skardze konstytucyjnej zarzuty.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Zażalenie powtarza postawiony w skardze zarzut w myśl którego, gdyby nie było sformułowań zawartych w art. 233 § 1 kpc i art. 115, 116 oraz 117 § 1 kp, to nie doszłoby do wydania wyroków naruszających art. 45 ust. 1 konstytucji. Wskazane uzasadnienie zarzutu nie określa sposobu naruszenia konstytucyjnych praw skarżącej przez zaskarżone przepisy. Nie określono konstytucyjnych uprawnień skarżącej oraz odpowiadających im obowiązków organu władzy publicznej polegających na stanowieniu norm prawnych określonej treści a wobec tego nie zostało także wykazane, że ustanowione w zaskarżonym akcie normy tego konstytucyjnego obowiązku nie realizują. Brak wskazania sposobu naruszenia konstytucyjnych praw skarżącej przez zaskarżone przepisy powoduje, iż skarga konstytucyjna nie spełniła wymogu, o którym mowa w art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

W związku z powyższym należało uznać za zasadną odmowę nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej i nie uwzględnić zażalenia skarżącej na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 5 kwietnia 2000 r.