W piśmie zatytułowanym „ponowna skarga konstytucyjna Jana Wiktorowicza” sformułowano zarzuty naruszenia przepisów Konstytucji wobec decyzji PRN w Grudziądzu z 30 listopada 1972 r. (Nr PBG ON/U 196/72) oraz wyroków Sądu Okręgowego w Toruniu z 11 września 2002 r. (sygn. akt IC 786/02) i Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 4 kwietnia 2003 r. (sygn. akt I CZ 1521/02). Podnosząc powyższe zarzuty, pełnomocnik skarżącego wniósł o wydanie orzeczenia co do istoty stosunku prawnego.

Postanowieniem z 25 stycznia 2005 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, stwierdzając, że jej wyłącznym przedmiotem uczyniono wyroku sądowe, podczas gdy zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie przepis ustawy lub innego aktu normatywnego, który stanowił podstawę ostatecznego rozstrzygnięcia w ramach przysługującej skarżącemu drogi prawnej.

Na postanowienie to pełnomocnik skarżącego wniósł zażalenie, w którym powtórzył zarzuty niezgodności z Konstytucją wskazanych w skardze wyroków.

Rozpatrując wniesione zażalenie, Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zażalenie pełnomocnika skarżącego nie może zostać uwzględnione z uwagi na to, że nie odnosi się ono w ogóle do podstaw odmowy nadana dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Pełnomocnik skarżącego, nie kwestionując przyczyn, dla których skarga konstytucyjna nie mogła stanowić przedmiotu merytorycznego rozpoznania, ograniczył się wyłącznie od powtórzenia wyrażonych już w skardze konstytucyjnej zarzutów, które nie mogą stanowić podstawy skargi konstytucyjnej. Pełnomocnik skarżącego, formułując zarzuty skargi, abstrahuje od treści art. 79 ust. 1 Konstytucji.

Zarówno skarga, jak i zażalenie zarzut niekonstytucyjności kierują przeciwko sposobowi postępowania organów publicznych i sądów, a nie przeciwko normie prawnej, na podstawie na podstawie której postępowanie to prowadzono i wydano niesłuszne – zdaniem skarżącego – decyzje. Trybunał jest zmuszony powtórzyć, że zgodnie z art. 79 Konstytucji, przedmiotem oceny Trybunału może być tylko zgodność z Konstytucją (lub jej brak) określonych aktów normatywnych, oznaczonych norm prawnych, a nie sposób postępowania sądów. Albowiem głównym przedmiotem skargi konstytucyjnej nie jest sprzeczne z zasadami konstytucyjnymi stosowanie prawa przez organy władzy publicznej, lecz zarzut niekonstytucyjności prawa, na podstawie którego organy te wydają rozstrzygnięcia w sprawach indywidualnych. Trybunał nie może, ponieważ nie mieści się to w przyznanych mu kompetencjach, wdawać się w ocenę prawidłowości wykładni przepisów prawa w zakwestionowanych przez skarżącego orzeczeniach. Trybunał w obecnym składzie podziela stanowisko przedstawione w postanowieniu odmawiającym nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Ocenę tę Trybunał w dalszym ciągu podtrzymuje, tym bardziej że skarżący w rozpatrywanym zażaleniu nie przedstawił żadnego uzasadnienia zarzut, które podważałoby zasadność zaskarżonego postanowienia.

Póki zatem, zarzut takie nie zostanie w skardze konstytucyjnej sformułowany, nie spełnia ona warunków formalnych niezbędnych do jej merytorycznego rozpoznania. Poddanie ocenie Trybunału orzeczeń sądów z oczywistych względów wykracza więc poza zakres kognicji Trybunału Konstytucyjnego.