W skardze konstytucyjnej Waldemara Domaszewicza z 4 grudnia 2002 r. zarzucono, że art. 245 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) jest niezgodny z art. 2 oraz 21 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Skarżący wskazał, iż wyrokiem z 8 czerwca 2001 r. (sygn. akt I C 1895/98) Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Krzyki oddalił powództwo skarżącego o nakazanie pozwanej spółdzielni mieszkaniowej złożenia oświadczenia o przydziale mu własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego. Postanowieniem z 6 września 2001 r. ten sam sąd odrzucił jako spóźnioną apelację skarżącego od wyroku z 8 czerwca 2001 r., zaś Sąd Okręgowy we Wrocławiu postanowieniem z 31 lipca 2002 r. (sygn. akt II Cz 570/02) oddalił zażalenie skarżącego na postanowienie o odrzuceniu apelacji. Następnie postanowieniem z 22 października 2002 r. (sygn. akt II Cz 570/02) Sąd Okręgowy we Wrocławiu odrzucił kasację skarżącego na postanowienie tegoż sądu z 31 lipca 2002 r. stwierdzając, iż skarżącemu nie przysługuje kasacja z uwagi na wartość przedmiotu sporu niższą niż 10000 zł, a ponadto na niedopuszczalność kasacji od postanowień sądu drugiej instancji, oddalających zażalenia na postanowienia sądu pierwszej instancji o odrzuceniu apelacji.

Zdaniem skarżącego zastosowanie przez sąd art. 245 § 1 k.c. narusza poczucie sprawiedliwości społecznej oraz zasadę ochrony praw nabytych. Skarżący podniósł, iż skoro z zachowaniem zasad określonych w prawie spółdzielczym nabył od dotychczasowego członka spółdzielni własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego w budynku będącym w zarządzie spółdzielni mieszkaniowej, to nieprawidłowym jest uznanie, iż do ustanowienia tego prawa na rzecz skarżącego konieczny jest po stronie spółdzielni mieszkaniowej atrybut własności rzeczy, do której prawo to się odnosi.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) skarga konstytucyjna powinna zostać złożona w Trybunale Konstytucyjnym po wyczerpaniu przysługującej skarżącemu drogi prawnej, w terminie trzech miesięcy od daty doręczenia prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia.

Jak wynika z akt sprawy, skarżącemu nie przysługiwała kasacja od postanowienia Sądu Okręgowego we Wrocławiu z 31 lipca 2002 r. oddalającego zażalenie na postanowienie Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyki o odrzuceniu apelacji. Kasacja nie należała więc do przysługującej skarżącemu drogi prawnej, co oznacza, iż ostatecznym orzeczeniem, od którego doręczenia rozpoczynał bieg termin do ewentualnego złożenia skargi konstytucyjnej, było wspomniane postanowienie Sądu Okręgowego we Wrocławiu z 31 lipca 2002 r. Zostało ono doręczone skarżącemu 12 sierpnia 2002 r. Ponieważ skarga konstytucyjna została złożona w Trybunale Konstytucyjnym 4 grudnia 2002 r. (data nadania w urzędzie pocztowym), doszło do przekroczenia trzymiesięcznego terminu, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym.

W tym stanie rzeczy, z uwagi na niedochowanie warunków dopuszczalności merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej należało odmówić nadania jej dalszego biegu.