Wbrew twierdzeniom skarżącego zawartym w zażaleniu, w treści skargi konstytucyjnej nie sformułowano żadnych zarzutów w stosunku
do art. 25 ust. 1 pkt 1 ustawy z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.
Wręcz przeciwnie, sam skarżący upatrywał naruszenie przysługujących mu praw konstytucyjnych w tym, iż orzekające w jego sprawie
sądy “dopuściły się naruszenia prawa, t.j. ustawy z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu
osób niepełnosprawnych”. Nader ogólny zarzut niekonstytucyjności art. 25 ust. 1 pkt 1 wspomnianej ustawy skarżący sformułował
dopiero w złożonym do Trybunału Konstytucyjnego zażaleniu na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Trybunał Konstytucyjny rozpoznając zażalenie ogranicza się wszakże do zbadania wyłącznie zasadności odmowy nadania dalszego
biegu skardze konstytucyjnej. Dla oceny tej nie mają znaczenia zawarte w zażaleniu modyfikacje podstaw lub przedmiotu wcześniej
złożonej skargi konstytucyjnej.