W skardze konstytucyjnej Stanisławy N. sporządzonej 18 listopada 1999 r. zarzucono, iż postanowienie prokuratora Prokuratury Okręgowej w C. z 22 października 1998 r. zostało wydane z naruszeniem szeregu przepisów proceduralnych oraz oparte na błędnych ustaleniach faktycznych.

Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 29 listopada 1999 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej stwierdzając, iż wyłącznym jej przedmiotem uczyniono postanowienie prokuratora Prokuratury Okręgowej w C. podczas, gdy zgodnie z art. 79 ust. 1 konstytucji przedmiotem tym może być wyłącznie ustawa lub inny akt normatywny. Na to postanowienie Trybunału Konstytucyjnego pełnomocnik skarżącej wniósł zażalenie, podkreślając w nim, iż wskazane w skardze konstytucyjnej postanowienie prokuratora narusza szereg zasad konstytucyjnych.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Zażalenie pełnomocnika skarżącej nie może zostać uwzględnione z uwagi na to, iż nie odnosi się ono w ogóle do podstaw odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Pełnomocnik skarżącej nie kwestionując przyczyn, dla których skarga konstytucyjna nie mogła stanowić przedmiotu merytorycznego rozpoznania, ograniczył się wyłącznie do powtórzenia wyrażonych już w skardze konstytucyjnej zarzutów o naruszeniu przez postanowienie prokuratora Prokuratury Okręgowej w C. szeregu regulacji konstytucyjnych.

Ponieważ w zażaleniu pełnomocnika skarżącej nie sformułowano żadnych zarzutów w stosunku do postanowienia Trybunału Konstytucyjnego z 29 listopada 1999 r., należało zażalenia tego nie uwzględniać, uznając za zasadną odmowę nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.