Zdaniem skarżącego art. 393 § 1 k.p.c. posługuje się pojęciami niedookreślonymi, stricte ocennymi, stawia w ten sposób barierę przed wszelkimi kasacjami, czyniąc z tej instytucji fikcję. Nawet wtedy gdy kasacja jest oczywiście zasadna, nie zostanie sprawiedliwie rozpatrzona, gdy akurat w konkretnej sprawie nie występuje istotne zagadnienie prawne, bądź nie istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów. Niekonstytucyjność art. 3933 § 1 pkt 3 k.p.c. polega na tym, że przepis ten w żaden sposób nie daje wskazówki o jakie okoliczności sprawy może chodzić, natomiast orzecznictwo Sądu Najwyższego jest nieprzekonywujące i zawile tłumaczy, jakie okoliczności należy wskazywać i jak tę część kasacji formułować. Niestety jednak linia orzeczeń Sądu Najwyższego przejawia w tym względzie niezwykłą niejednolitość i zawiłość. W jednych orzeczeniach zawarte są wskazania, które w kolejnych uznaje się za oczywiście błędne, a wszystko to prowadzi do stanu w którym każde wskazanie okoliczności uzasadniających potrzebę rozpoznania kasacji będzie mogło być uznane za niewystarczające. Artykuł ten jest kolejnym przykładem stosowania przez ustawę niedopuszczalnych – bo niedookreślonych, kryteriów formalnego przyjmowania środków zaskarżenia. Przepis ten jest tak niejasny i tak niedookreślony, iż jak się okazuje nawet oczywiste przedstawienie okoliczności uzasadniających potrzebę rozpoznania kasacji może być uznane za ich zupełny brak i ze względów formalnych prowadzić do jej odrzucenia, a tym samym do niesprawiedliwego rozpoznania sprawy.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Podniesione przez skarżącego zarzuty były już rozpoznawane przez Trybunał Konstytucyjny w sprawie SK 26/02. W wydanym w pełnym składzie postanowieniu z 31 marca 2005 r. Trybunał Konstytucyjny stwierdził m.in., że naruszenie praw konstytucyjnych osób składających skargi kasacyjne wynika nie z samych przepisów kodeksu postępowania cywilnego regulujących instytucję tzw. przedsądu, lecz ukształtowanej praktyki ich stosowania. Praktyka ta nie jest jednak jednolita, co powoduje, że Trybunał Konstytucyjny nie może powołać się na zasadę, w myśl której powszechność, trwałość, jednolitość odczytywania przepisów w procesie ich stosowania pozwala przypisać im taką treść normatywną jaką nadały im organy stosujące prawo. Brak tej jednolitości uniemożliwia uznanie, że źródłem naruszenia praw skarżącego są zaskarżone przepisy, a tylko w takim przypadku w myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji dopuszczalna jest skarga konstytucyjna. Ocena samej niejednolitej praktyki stosowania zaskarżonych przepisów leży poza zakresem właściwości Trybunału Konstytucyjnego. Z tego powodu skarga konstytucyjna w odniesieniu do art. 393 § 1 i art. 3933 § 1 pkt 3 k.p.c. jest niedopuszczalna (por. postanowienie z 31 marca 2005 r., SK 26/02, OTK ZU nr 3/A/2005, poz. 29).

Mając powyższe na względzie, należało orzec jak w sentencji.