W skardze konstytucyjnej złożonej 26 listopada 2002 r. zarzucono, że art. 199 § 1 pkt 2 i art. 4779 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) są niezgodne z art. 45 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Niezgodność ta polega, zdaniem skarżącego, na tym, że art. 4779 k.p.c. nie przewiduje możliwości zaskarżenia bezczynności organu rentowego. Ponadto, zdaniem skarżącego, zastosowanie norm prawnych zawartych w zaskarżonych przepisach zamyka mu drogę do merytorycznego rozpatrzenia sprawy o wznowienie wypłaty renty inwalidzkiej przez niezawisły sąd.

Skarga została złożona w oparciu o następujący stan faktyczny. Skarżący 20 czerwca 1996 r. wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o wznowienie postępowania dotyczącego wypłaty renty inwalidy wojennego. Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie nadał biegu sprawie, na co skarżący złożył odwołanie do sądu. Odwołanie to zostało odrzucone postanowieniem Sądu Wojewódzkiego w Warszawie z 23 czerwca 1997 r. Zażalenie skarżącego na powyższe postanowienie zostało oddalone postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 24 października 1997 r. Postanowienie to zostało skarżącemu doręczone 24 września 1999 r.

Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 20 stycznia 2003 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. W uzasadnieniu postanowienia wskazano, iż postanowienie Sądu Apelacyjnego w Warszawie zostało skarżącemu doręczone 24 września 1999 r., a skarga konstytucyjna została złożona 26 listopada 2002 r., czyli z przekroczeniem trzymiesięcznego terminu, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

W zażaleniu skarżący wniósł o nadanie dalszego biegu skardze konstytucyjnej wskazując, iż w niniejszej sprawie trzymiesięczny bieg terminu do złożenia skargi konstytucyjnej uległ zawieszeniu ze względu na konieczność wyznaczenia z urzędu pełnomocnika do sporządzenia skargi konstytucyjnej. Skarżący wskazał, iż postanowienie Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 24 października 1997 r. zostało mu doręczone dopiero 24 września 1999 r. Tymczasem 26 kwietnia 1999 r. skarżący wystąpił do Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy o ustanowienie pełnomocnika celem sporządzenia skargi konstytucyjnej. Sąd Rejonowy dopiero 13 sierpnia 2002 r. wydał postanowienie o ustanowieniu pełnomocnika, które zostało doręczone pełnomocnikowi 26 sierpnia 2002 r. Ponieważ skarga konstytucyjna została złożona 26 listopada 2002 r. zachowany został trzymiesięczny termin, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Należy podzielić pogląd sformułowany w zażaleniu, iż w niniejszej sprawie skarga konstytucyjna została złożona z zachowaniem trzymiesięcznego terminu, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Ze względu na wystąpienie przez skarżącego o wyznaczenie pełnomocnika do sporządzenia skargi konstytucyjnej jeszcze przed doręczeniem mu postanowienia Sądu Apelacyjnego, termin do złożenia skargi konstytucyjnej rozpoczął bieg dopiero 26 sierpnia 2002 r. W tym dniu pełnomocnik skarżącego otrzymał zawiadomienie z Okręgowej Rady Radców Prawnych o wyznaczeniu go pełnomocnikiem z urzędu. Ponieważ skarga konstytucyjna została złożona 26 listopada 2002 r., wskazana w zaskarżonym postanowieniu przyczyna odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej w niniejszej sprawie nie zachodzi.

W tym stanie rzeczy zażalenie należy uznać za zasadne.