W skardze konstytucyjnej Jadwigi i Januarego Rzeszowskich złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 20 listopada 2001 r. zarzucono, iż art. 32 ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych (Dz. U. z 1998 r. Nr 120, poz. 787 ze zm.) jest niezgodny z art. 75 oraz art. 76 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Skarżący wskazali, iż wyrokiem z 17 listopada 1999 r. (sygn. akt I C 410/96) Sąd Rejonowy w Kielcach nakazał eksmisję skarżących z zajmowanego przez nich lokalu. Apelacja skarżących od tego wyroku została odrzucona przez Sąd Rejonowy w Kielcach postanowieniem z 16 grudnia 1999 r. (sygn. akt I C 410/96) z uwagi na nieuzupełnienie w terminie braków formalnych apelacji. Zażalenie skarżących na to postanowienie zostało oddalone przez Sąd Okręgowy w Kielcach postanowieniem z 10 maja 2000 r. (sygn. akt II Cz 259/00).

Zdaniem skarżących zastosowanie wobec nich przez Sąd Rejonowy w Kielcach zakwestionowanej regulacji prawnej narusza ich prawa konstytucyjne wywodzone z art. 75 oraz art. 76 Konstytucji RP.

Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 5 marca 2002 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej stwierdzając, iż skarżący nie wyczerpali w sposób skuteczny przysługujących im w ramach drogi prawnej środków zaskarżenia, ponieważ mimo wezwania nie uzupełnili apelacji co spowodowało jej odrzucenie. Ponadto Trybunał Konstytucyjny wskazał, iż w skardze konstytucyjnej nie określono na czym polega niezgodność zakwestionowanego w niej art. 32 ustawy z 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych z art. 75 oraz art. 76 Konstytucji RP, co prowadzi do przyjęcia oczywistej bezzasadności tego zarzutu.

Na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego pełnomocnik skarżących wniósł zażalenie, w którym wskazano, iż skarżący samodzielnie sporządzili apelację od wyroku Sądu Rejonowego w Kielcach nie korzystając przy tym z pomocy adwokata lub radcy prawnego, a opierając się natomiast na informacjach uzyskanych w sekretariacie sądu. Brak wyczerpania przez nich drogi prawnej nie był więc zawiniony, a wynikał z nienależytego pouczenia ze strony sądu oraz braku fachowej reprezentacji informacji. Pełnomocnik skarżących podkreślił ponadto, iż w skardze konstytucyjnej wskazano, jakie prawa i wolności konstytucyjne skarżących zostały naruszone.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Podnoszona w zażaleniu kwestia nieusunięcia w terminie braków formalnych apelacji była przedmiotem badania przez Sąd Okręgowy w Kielcach, który postanowieniem z 10 maja 2000 r. (II Cz 259/00) oddalił zażalenie skarżących na postanowienie Sądu Rejonowego w Kielcach z 16 grudnia 1999 r. odrzucające ich apelację. Powody niedochowania przez skarżących terminu do usunięcia braków formalnych były także przedmiotem postępowania przez Sądem Rejonowym w Kielcach, który postanowieniem z 19 października 2000 r. nie uwzględnił wniosku skarżących o przywrócenie tego terminu. Trybunał Konstytucyjny nie jest uprawniony do kwestionowania ocen okoliczności faktycznych wyrażanych przez sądy powszechne w przewidzianym do tego postępowaniu. Wskazywana zaś w zażaleniu okoliczność braku profesjonalnej reprezentacji przy sporządzaniu apelacji nie jest wystarczającym powodem dla przyjęcia, iż skarżący wyczerpali przysługującą im drogę prawną, pomimo nieusunięcia w terminie wskazanych im przez sąd braków formalnych apelacji.

Niezależnie od powyższej okoliczności samodzielną podstawą odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej pozostaje fakt braku uzasadnienia sformułowanego w tej skardze zarzutu niezgodności art. 32 ustawy z 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych z art. 75 oraz art. 76 Konstytucji RP. Pełnomocnik skarżących zdaje się nie dostrzegać, iż czym innym jest wskazanie określonych praw lub wolności konstytucyjnych, których naruszenie przyjęto za podstawę wystąpienia ze skargą konstytucyjną, a czym innym sprecyzowanie sposobu owego naruszenia oraz skonkretyzowanie zarzutu niezgodności zakwestionowanej regulacji prawnej z Konstytucją RP. Z samego stwierdzenia, iż art. 32 ustawy z 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych “przewiduje możliwość rozwiązania umowy najmu lokalu” nie wynika, iż rozwiązanie to pozostaje w sprzeczności z treścią art. 75 oraz art. 76 Konstytucji RP.

W tym stanie rzeczy, uznając za zasadne postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 5 marca 2002 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, należało orzec jak w sentencji.