W skardze konstytucyjnej Michała S. sporządzonej 14 grudnia 1998 r. zarzucono niezgodność ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania (Dz.U. Nr 21, poz. 86) z art. 2 i 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego, zakwestionowana ustawa narusza jego konstytucyjnie chronione prawa, m.in. zasadę zaufania obywatela do państwa i stanowionego przezeń prawa, zasadę równości wobec prawa i zasadę sprawiedliwości społecznej.

Skarżący wskazał, że niesłusznie został odprowadzony podatek dochodowy za rok 1992 od jego uposażenia, pobieranego w związku ze stosunkiem służbowym – w okresie od 1 stycznia do 31 grudnia 1992 r. skarżący pełnił czynną służbę wojskową w jednostce wojskowej.

Skarżący wystąpił więc do Urzędu Skarbowego w B. z wnioskiem o zwrot niesłusznie odprowadzonego podatku dochodowego za rok 1992 od uposażenia pobieranego w związku ze stosunkiem służbowym wraz z ustawowymi odsetkami.

Decyzją z 6 lipca 1998 r. Urząd Skarbowy w B. odmówił skarżącemu zwrotu przedmiotowego podatku.

Skarżący złożył odwołanie od wymienionej decyzji do Izby Skarbowej w K., która decyzją z 14 października 1998 r. utrzymała w mocy decyzję organu I instancji.

Z akt sprawy wynika, że 10 listopada 1998 r. do Naczelnego Sądu Administracyjnego - Ośrodek Zamiejscowy w S. wpłynęła skarga Michała S., która nie została do chwili obecnej rozpoznana.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest ostateczne orzeczenie przez sąd lub organ administracji publicznej o przysługujących skarżącemu prawach lub wolnościach konstytucyjnych, przy czym podstawę tego orzeczenia stanowić ma zakwestionowany w skardze akt normatywny. Pojęcie ostateczności w rozumieniu art. 79 ust. 1 należy interpretować jako sytuację, w której skarżącemu nie przysługują już żadne zwyczajne środki zaskarżenia rozstrzygnięcia odnoszącego się do przysługujących mu praw lub wolności, ani też nie toczy się żadne postępowanie, w ramach którego rozstrzygnięcie to może zostać uchylone lub zmienione (por. postanowienie z dnia 21 kwietnia 1998 r., sygn. Ts 53/98, OTK ZU Nr 4/1998, poz. 55).

Skarżący 10 listopada 1998 r. wniósł skargę do NSA na decyzję Izby Skarbowej w K. z 14 października 1998 r. Skarga ta dotychczas nie została rozpoznana, tym samym nie doszło jeszcze do wydania ostatecznego rozstrzygnięcia w sprawie, będącej przedmiotem niniejszej skargi konstytucyjnej.

W tym stanie rzeczy, skarga ta jako przedwczesna nie może zostać rozpatrzona przez Trybunał Konstytucyjny, w związku z czym należało odmówić nadania jej dalszego biegu.