W skardze konstytucyjnej Michała Łopuszniaka wniesiono o stwierdzenie niezgodności z Konstytucją postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z 1 czerwca 2007 r. (sygn. akt I FZ 273/07). Skarżący zarzucił, iż orzeczenie to narusza jego prawo do rzetelnego i sprawiedliwego rozpatrzenia sprawy.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie ustawa lub inny akt normatywny, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej wydał orzeczenie o przysługujących skarżącemu prawach lub wolnościach konstytucyjnych. W skardze konstytucyjnej Michała Łopuszniaka zażądano natomiast od Trybunału Konstytucyjnego zbadania zgodności postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z 1 czerwca 2007 r. (sygn. akt I FZ 273/07) ze wskazanymi w skardze przepisami Konstytucji, nie formułując równocześnie jakichkolwiek zarzutów w stosunku do podstawy normatywnej tego orzeczenia.

W toku swojego orzecznictwa Trybunał Konstytucyjny wielokrotnie zwracał uwagę, iż z wyraźnego brzmienia Konstytucji wynika w sposób jednoznaczny, że niedopuszczalne jest rozpoznanie skargi konstytucyjnej, której przedmiotem uczyniono wyłącznie orzeczenie sądowe. Skarga konstytucyjna nie stanowi bowiem kolejnego środka zaskarżenia, którego celem byłaby weryfikacja poprawności orzeczeń wydawanych w indywidualnych sprawach przez sądy i inne organy władzy publicznej. Orzeczenie takie, o ile ma charakter ostateczny, stanowi wyłącznie przesłankę dopuszczalności merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej, której przedmiotem jest wszakże akt normatywny stanowiący podstawę indywidualnego rozstrzygnięcia (zob. postanowienia z: 26 lutego 1999 r., Ts 156/98, OTK ZU nr 5/1999, poz. 105; 29 listopada 1999 r., Ts 46/99, OTK ZU nr 7/1999, poz. 193; 11 października 1999 r., Ts 113/99, OTK ZU nr 1/2000, poz. 24; 29 grudnia 1999 r., Ts 137/99, OTK ZU nr 1/2000, poz. 37; 21 czerwca 2000 r., Ts 33/00, OTK ZU nr 6/2000, poz. 222).

Tak określony przedmiot skargi konstytucyjnej z oczywistych względów wykracza poza zakres uprawnień Trybunału Konstytucyjnego wynikających z art. 79 ust. 1 Konstytucji.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, należało odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.