W skardze konstytucyjnej Ewy Bosiackiej-Kubickiej zakwestionowano zgodność z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej § 6 ust. 2 uchwały Rady Miasta Krakowa Nr LVIII/471/00 z 13 lipca 2000 r. w sprawie zasad zbywania lokali mieszkalnych stanowiących własność Miasta Krakowa, zmienionej uchwałą Nr LXXXIII/724/01 z 11 lipca 2001 r. oraz uchwałą Nr CXVIII/1091/02 z 10 lipca 2002 r. Zaskarżonemu przepisowi skarżąca zarzuciła niezgodność z art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1 i art. 64 ust. 2 Konstytucji RP.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 13 stycznia 2003 r. wezwano pełnomocnika skarżącej do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej. Zgodnie z treścią tego zarządzenia skarżąca zobowiązana została do wskazania, jakie konstytucyjne wolności lub prawa, i w jaki sposób – jej zdaniem – zostały naruszone przez zaskarżony przepis. Ponadto w zarządzeniu wezwano skarżącą do dostarczenia brakujących odpisów skargi konstytucyjnej, jak i odpisów wymienionych w skardze załączników oraz pełnomocnictwa do sporządzenia skargi konstytucyjnej, udzielonego przez skarżącą.

Zarządzenie sędziego Trybunału Konstytucyjnego zostało doręczone pełnomocnikowi skarżącej 16 stycznia 2003 r. Z uwagi na nieusunięcie przez skarżącą wskazanych w zarządzeniu braków w terminie 7 dni, Trybunał Konstytucyjny – postanowieniem z 31 marca 2003 r. – odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Zażalenie na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego wniósł pełnomocnik skarżącej. Stwierdził w nim, że w skardze konstytucyjnej wskazane zostały konstytucyjne prawa skarżącej naruszone przez zakwestionowany przepis. W związku z tym bezpodstawne było zarządzenie sędziego Trybunału Konstytucyjnego wzywające skarżącą do usunięcia tego rodzaju braku skargi konstytucyjnej.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś zarzuty zażalenia nie zasługują na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP korzystanie ze skargi konstytucyjnej dopuszczalne jest na zasadach określonych w ustawie. Precyzując te zasady ustawodawca nałożył na skarżącego obowiązek wskazania, jakie konstytucyjne wolności lub prawa, i w jaki sposób – zdaniem skarżącego – zostały naruszone przez przepisy zakwestionowane w skardze konstytucyjnej (art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym). Ponadto, w art. 47 ust. 2 tej ustawy prawodawca zobligował skarżącego do dołączenia do skargi konstytucyjnej wyroku, decyzji lub innego rozstrzygnięcia, wydanego w jego sprawie na podstawie zakwestionowanego aktu normatywnego. Prawidłowe wykonanie powyższych obowiązków przez skarżącego warunkuje dokonanie wstępnego rozpoznania skargi konstytucyjnej przez Trybunał Konstytucyjny (art. 49 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym). Przewidziane w art. 79 ust. 1 Konstytucji zawężenie układu odniesienia kontroli przepisów kwestionowanych w skardze konstytucyjnej wymaga bowiem każdorazowego przesądzenia, czy skarżący prawidłowo wskazał przysługujące mu konstytucyjne prawa lub wolności, i czy sformułował merytoryczne argumenty świadczące o niezgodności zachodzącej między wyrażającymi takie prawa normami konstytucyjnymi a przepisami zakwestionowanymi w skardze. Wykonanie obowiązku określonego w art. 47 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym umożliwia z kolei sprawdzenie, czy w sprawie spełniona została przesłanka uzyskania przez skarżącego ostatecznego orzeczenia, wydanego na podstawie zaskarżonego przepisu ustawy lub innego aktu normatywnego.

Argumentacja zażalenia została skoncentrowana na problemie zasadności wezwania zawartego w zarządzeniu sędziego Trybunału Konstytucyjnego dotyczącego uzupełnienia braków skargi konstytucyjnej w zakresie obowiązku określonego w art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. W związku z tym stwierdzić należy, iż istotnie w treści skargi konstytucyjnej wskazane zostały przepisy konstytucyjne, mające stanowić układ odniesienia kontroli zaskarżonego unormowania. Zauważyć jednak trzeba, że uzupełnienia wymagała towarzysząca temu wskazaniu argumentacja tezy o zaistniałej niekonstytucyjności tego przepisu. W dotychczasowym orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego podkreślano przy tym wielokrotnie, że wymóg właściwego uzasadnienia skargi konstytucyjnej nabiera szczególnego znaczenia zwłaszcza w sytuacji, gdy stawiany zarzut dotyczy konstytucyjnej zasady równości (art. 32 Konstytucji), czy też zasady proporcjonalności ograniczeń w korzystaniu z konstytucyjnych praw i wolności (art. 31 ust. 3 Konstytucji).

Argumentacja zażalenia pomija natomiast zupełnie okoliczność niewykonania przez skarżącą drugiego ze wskazanych wyżej obowiązków, tzn. wymogu dołączenia do skargi konstytucyjnej odpisów orzeczenia, o którym mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji. To dopiero jego analiza, prowadzona w ramach wstępnego rozpoznania skargi konstytucyjnej, umożliwia jednoznaczne stwierdzenie, czy kwestionowane przepisy istotnie stanowiły normatywną podstawę orzeczenia wydanego w sprawie skarżącego oraz czy orzeczenie to wykazuje walor ostateczności, konieczny dla dopuszczalności wystąpienia w danej sprawie ze skargą konstytucyjną. Pomimo wezwania zawartego w zarządzeniu sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 13 stycznia 2003 r., doręczenie tego rodzaju orzeczenia w wymaganym terminie nie nastąpiło. W związku z powyższym uznać należy, że Trybunał Konstytucyjny prawidłowo przyjął w zaskarżonym postanowieniu, iż skarga konstytucyjna – wykazując braki formalne – nie została w ustawowym terminie uzupełniona. W świetle art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym zasadna była w związku z tym odmowa nadania skardze dalszego biegu.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należało nie uwzględnić zażalenia wniesionego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu.