W skardze konstytucyjnej z 5 listopada 2001 r. wniesiono o zbadanie zgodności ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. Nr 137, poz. 887 ze zm.), a także ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Urzędu Ochrony Państwa, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. Nr 53, poz. 214 ze zm.) z art. 67 Konstytucji RP (mylnie oznaczonym jako art. 69 Konstytucji RP).

Zarządzeniem z 13 grudnia 2001 r. Trybunał Konstytucyjny wezwał skarżącego do usunięcia braków formalnych skargi konstytucyjnej m.in. poprzez wskazanie: 1) który z przepisów zaskarżonych ustaw czyni przedmiotem skargi konstytucyjnej; 2) wskazanie naruszonego prawa lub wolności oraz określenie sposobu ich naruszenia; 3) wskazanie tego z przytoczonych w skardze rozstrzygnięć, które skarżący uznaje za rozstrzygnięcie naruszające przysługujące mu prawa lub wolności konstytucyjne.

W piśmie uzupełniającym skargę konstytucyjną z 21 grudnia 2001 r. adw. Stanisław Chodkowski, powołując się na substytucję udzieloną mu przez pełnomocnika skarżącego, wskazał na art. 6 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Urzędu Ochrony Państwa, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. Nr 53, poz. 214 ze zm.) jako na przedmiot skargi konstytucyjnej. Przepis ten naruszać ma zawarte w art. 67 Konstytucji RP prawo do zabezpieczenia społecznego po osiągnięciu wieku emerytalnego, zawartą w art. 32 zasadę równości wobec prawa oraz zawartą w art. 2 Konstytucji RP zasadę sprawiedliwości. Naruszenie wskazanych powyżej praw wynika z braku podstawy prawnej do wydania rozporządzenia, które analogicznie jak w sytuacji sędziów i prokuratorów, uregulowałoby sytuację prawną członków tzw. służb mundurowych, z którymi rozwiązano stosunek służbowy po wejściu w życie reformy ubezpieczeń społecznych z 1999 r., a przed nabyciem przez nich uprawnień emerytalnych na mocy przepisów branżowych. Wniesiono także o przedłużenie terminu do nadesłania dokumentów wskazanych w pkt. 5 i 6 zarządzenia sędziego Trybunału Konstytucyjnego do 7 stycznia 2002 r. W tym terminie miała też zostać nadesłana substytucja udzielona adw. Stanisławowi Chodkowskiemu przez pełnomocnika skarżącego adw. Wojciecha Wrzecionkowskiego.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 36 ust. 2 w zw. z art. 49 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym termin do usunięcia braków formalnych skargi konstytucyjnej wynosi 7 dni od daty doręczenia zarządzenia sędziego Trybunału Konstytucyjnego wzywającego do ich usunięcia. W niniejszej sprawie zostało nadesłane pismo z 21 grudnia 2001 r. podpisane przez adw. Stanisława Chodkowskiego, powołującego się na substytucję udzieloną mu przez adw. Wojciecha Wrzecionkowskiego, pełnomocnika skarżącego, które miało częściowo usunąć braki skargi konstytucyjnej. Udzielona przez pełnomocnika skarżącego substytucja, a także rozstrzygnięcia wskazane w pkt. 5 oraz 6 zarządzenia sędziego Trybunału Konstytucyjnego, miały zostać nadesłane do 7 stycznia 2002 r. Ponieważ w wyznaczonym terminie nie zostały nadesłane żadne dokumenty, przeto, na podstawie art. 36 ust. 3 w zw. z art. 49 ustawy o TK, należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Podkreślić przy tym należy, iż ze względu na nienadesłanie substytucji udzielonej przez pełnomocnika skarżącego, nie można traktować pisma z 21 grudnia 2001 r., jako częściowego usunięcia braków formalnych skargi konstytucyjnej.

Niezależnie od powyższych okoliczności, które samodzielnie przesądzają o niedopuszczalności przekazania skargi konstytucyjnej do merytorycznego rozpoznania, nienadanie skardze konstytucyjnej dalszego biegu jest w pełni uzasadnione także ze względu na nieprawidłowe sformułowanie przedmiotu skargi konstytucyjnej. Z akt sprawy wynika bowiem jednoznacznie, iż w rozpoznawanej sprawie przedmiotem skargi konstytucyjnej jest w istocie brak regulacji prawnej, pozwalającej na objęcie żołnierzy, którzy odeszli ze służby po 1998 r. bez nabycia prawa do emerytury lub renty wojskowej, ubezpieczeniem społecznym za okres od 1 stycznia 1999 r. do dnia odejścia ze służby. Tymczasem, przedmiotem skargi konstytucyjnej jako środka służącego eliminacji z porządku prawnego aktów prawnych sprzecznych z Konstytucją, nie może być brak regulacji normatywnych, tylko, co wynika bezpośrednio z treści art. 79 Konstytucji RP, przepis ustawy lub innego aktu normatywnego (por. np. postanowienia z: 5 października 1999 r., sygn. akt Ts 92/99, OTK ZU nr 7/1999, poz. 174; 5 października 1999 r., sygn. akt Ts 50/99, OTK ZU nr 7/1999, poz. 200; 8 czerwca 2000 r., sygn. akt Ts 182/99, OTK ZU nr 5/2000, poz. 172).

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.