W skardze konstytucyjnej Piotra J. sporządzonej 26 października 1999 r., a nadanej w urzędzie pocztowym 9 listopada 1999 r., zarzucono niekonstytucyjność art. 105 § 1 ustawy – Kodeks postępowania administracyjnego oraz art. 66 pkt 1, 2 i 3 ustawy – Prawo budowlane. Treść uzasadnienia skargi wskazuje jednak, że opiera się ona w całości na zarzutach dotyczących niezgodności wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 września 1999 r. (sygn. SA/Sz 720/98) z licznymi, wyszczególnionymi przepisami Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie ustawa lub inny akt normatywny, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej wydał orzeczenie o przysługujących skarżącemu konstytucyjnych prawach lub wolnościach.

W skardze konstytucyjnej Piotra J. zażądano natomiast od Trybunału Konstytucyjnego zbadania zgodności z Konstytucją RP wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego wydanego w sprawie skarżącego, nie formułując przy tym jakichkolwiek konkretnych zarzutów w stosunku do podstawy normatywnej tego wyroku. Tak określony przedmiot skargi konstytucyjnej z oczywistych względów wykracza poza zakres kompetencji Trybunału Konstytucyjnego, wynikających z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności należało odmówić skardze konstytucyjnej dalszego biegu.