W skardze konstytucyjnej Spółdzielni Mieszkaniowej Lokatorsko-Własnościowej w J. sporządzonej 12 grudnia 1998 r. zarzucono, iż art. 769 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) jest niezgodny z art. 77 ust. 1 Konstytucji RP. Zdaniem skarżącego, zakwestionowany przepis narusza jego konstytucyjne prawo do wynagrodzenia szkody wyrządzonej przez bezprawne działanie organów władzy publicznej. Naruszenie to polega na tym, iż pomimo braku podstaw prawnych komornik ściągnął koszty bezskutecznej egzekucji od skarżącego, a art. 769 kpc uniemożliwia dochodzenie ich zwrotu. Skarżący zarzucił ponadto, że art. 769 kpc jest niezgodny z art. 45 ust. 1 Konstytucji RP. Według skarżącego, przepis ten narusza prawo do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy przez niezależny i bezstronny sąd. W piśmie procesowym z 19 stycznia 1999 r., stanowiącym odpowiedź na zarządzenie sędziego Trybunału Konstytucyjnego wzywające do uzupełnienia braków skargi, skarżący powtórzył zarzuty sformułowane w skardze konstytucyjnej.

Skarżący wskazał, że w oparciu o art. 769 kpc Sąd Rejonowy w L. wyrokiem z 16 lutego 1998 r. oddalił jego powództwo o zapłatę. Apelacja od powyższego wyroku została oddalona wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w L. z 15 października 1998 r. Zdaniem skarżącego, podstawą rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie powinien być art. 410 kc, który wyłącza stosowanie art. 769 kpc.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Zgodnie z art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest wskazanie w jaki sposób – zdaniem skarżącego – zostały naruszone jego konstytucyjne prawa.

W skardze konstytucyjnej podniesiono, iż art. 769 kpc narusza wynikające z art. 77 ust. 1 Konstytucji RP prawo do wynagrodzenia szkody, jaka została skarżącemu wyrządzona przez niezgodne z prawem działanie organów władzy publicznej. Skarżący wskazuje równocześnie, że w przedmiotowej sprawie sądy obu instancji powinny oprzeć rozstrzygnięcie nie na art. 769 kpc, lecz na art. 410 kc. Zarzut powyższy dotyczy oparcia rozstrzygnięć na niewłaściwej podstawie prawnej, jest więc zarzutem skierowanym de facto przeciwko aktom stosowania prawa, a nie przeciwko art. 769 kpc. W związku z powyższym Trybunał Konstytucyjny wezwał skarżącego, pod rygorem nie nadania skardze dalszego biegu, do wskazania w jaki sposób art. 769 kpc naruszył jego konstytucyjne prawa. W piśmie procesowym z 19 stycznia 1999 r. skarżący podtrzymał zarzut naruszenia art. 77 ust. 1 Konstytucji RP, nie wskazała jednak w jaki sposób art. 769 kpc naruszył wskazany przepis Konstytucji RP. Skarżący nie odwołał zawartego w skardze twierdzenia, iż do naruszenia jego konstytucyjnego prawa doszło przez błędne zastosowanie art. 769 kpc. Zarzut naruszenia konstytucyjnych praw jednostki przez oparcie wyroku sądu na niewłaściwej podstawie prawnej nie może być przedmiotem skargi konstytucyjnej. Z powyższego wynika, że skarga konstytucyjna nie spełnia wymogu, o którym mowa w art. 47 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym.

W skardze sformułowano też zarzut naruszenia wynikającego z art. 45 ust. 1 Konstytucji RP prawa skarżącego do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy przez niezależny i bezstronny sąd. Naruszenie to, zdaniem skarżącego polega na tym, że sprawę rozpatrywał Sąd Wojewódzki w L., podlegający administracyjnie Prezesowi Sądu Wojewódzkiego w L., który był jednocześnie stroną pozwaną w tej sprawie. Należy stwierdzić, że zakres normowania i zastosowania art. 769 kpc nie obejmuje sposobu postępowania sądu rozpatrującego sprawę w postępowaniu procesowym lub nieprocesowym. Zarzuty naruszenia prawa do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy przez niezależny i bezstronny sąd, nie mogą więc być kierowane względem art. 769 kpc, gdyż normatywna treść tego przepisu nie daje ku temu żadnych podstaw. Mamy więc do czynienia z sytuacją, w której skarżący sformułował zarzuty konstytucyjne, nie wskazał jednak przepisów kpc lub innych aktów normatywnych przeciwko którym zarzuty te mogłyby być skierowane. Tym samym nie został spełniony warunek z art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, w myśl którego skarga konstytucyjna powinna wskazywać dokładnie akt normatywny, którego stwierdzenia nieważności się domaga.

W tym stanie rzeczy, z uwagi na niespełnienie warunków merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej, o których mowa w art. 47 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym należało odmówić nadania jej dalszego biegu.