W skardze konstytucyjnej Dorota Weimann-Majchrowska i Tomasz Majchrowski zakwestionowali zgodność z Konstytucją art. 75 ust. 2 ustawy z dnia 21 lipca 2000 r. – Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 73, poz. 852 ze zm.). Zaskarżonemu przepisowi skarżący zarzucili, że narusza ich prawo do życia w państwie kierującym się zasadami prawa i urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej, zasadę równości wobec prawa, a ponadto wyklucza przeprowadzenie sprawiedliwego procesu sądowego. Istoty takiej niezgodności upatrywali skarżący w tym, że zakwestionowany przepis różnicuje – w zestawieniu z unormowaniami kodeksu cywilnego – terminy przedawnienia roszczeń dochodzonych wzajemnie przez strony tego samego stosunku obligacyjnego, tj. abonenta oraz operatora.

Postanowieniem Trybunału Konstytucyjnego z 3 listopada 2004 r. odmówiono nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W ocenie Trybunału przedmiotem swojej skargi skarżący uczynili przepis nie będący podstawą prawną orzeczeń sądowych, z wydaniem których wiążą oni zarzut naruszenia praw konstytucyjnych. Taką podstawę stanowiły unormowania kodeksu cywilnego, nie zaś art. 75 ust. 2 prawa telekomunikacyjnego.

Zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu wniósł pełnomocnik skarżących. Ponownie podkreślił, że niezgodność z Konstytucją wywołuje dopiero zestawienie zaskarżonego przepisu oraz przepisów kodeksu cywilnego. Przepisy te analizowane oddzielnie nie są wprawdzie wadliwe, jednakże sąd rozstrzygając sprawę powołuje się zawsze tylko na jeden z nich. Stąd też, zdaniem skarżących, rozumowanie Trybunału Konstytucyjnego prowadzi do sytuacji, w której sprawie tego rodzaju, jak sprawa skarżących, nigdy nie będzie nadany bieg, ponieważ zawsze w podstawie prawnej orzeczenia zabraknie jednego ze wskazanych unormowań.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zaskarżone postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu jest prawidłowe, zaś zarzuty zażalenia nie zasługują na uwzględnienie.

Zarzut zażalenia koncentruje się na problemie jednej z podstawowych przesłanek dopuszczalności występowania ze skargą konstytucyjną. Stanowi nią wymóg uczynienia przedmiotem skargi konstytucyjnej wyłącznie takich przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, które były podstawą prawną ostatecznego orzeczenia sądu lub organu administracji publicznej wydanego w sprawie skarżącego. W zaskarżonym postanowieniu zasadnie przyjęto, że w przypadku skarżących zakwestionowany w skardze konstytucyjnej art. 75 ust. 2 prawa telekomunikacyjnego podstawy takiej nie stanowił. Sąd orzekający w przedmiocie roszczeń operatora wobec skarżących przyjął, że ocena podnoszonych przez skarżących okoliczności związanych z przedawnieniem tych roszczeń przeprowadzana winna być na podstawie przepisów kodeksu cywilnego. Nie ulega więc wątpliwości, że podstawą prawną wydanego rozstrzygnięcia nie był art. 75 ust. 2 prawa telekomunikacyjnego. Okoliczność tę przyznają także w swoim zażaleniu skarżący. Powyższa konstatacja jest więc przesądzająca dla negatywnej oceny dopuszczalności potraktowania tego unormowania za przedmiot wnoszonej skargi konstytucyjnej. Przyjęta w prawie polskim konstrukcja skargi konstytucyjnej nie pozwala na dowolne poszerzanie zakresu przedmiotowego tego środka ochrony praw. Nie można kwestionować tą drogą unormowań, które nie znalazły zastosowania w sprawie podmiotu występującego ze skargą. Nie jest także wystarczającą przesłanką kontroli takich przepisów przez Trybunał Konstytucyjny samo jedynie porównanie ich treści z treścią przepisów w istocie będących podstawą prawną wydanego orzeczenia, a tym samym stanowiących jedyny dopuszczalny przedmiot wnoszonej skargi. Trzeba podkreślić, że skarga konstytucyjna stanowi formę inicjowania tzw. konkretnej kontroli konstytucyjności prawa, a więc mającej za przedmiot takie unormowania, które znalazły zastosowanie w indywidualnej sprawie skarżącego. Kwestionowanie za pomocą tego środka prawnego przepisów nie wykazujących takiej kwalifikacji, stanowiłoby niedozwoloną formę inicjowania za pomocą skargi konstytucyjnej kontroli o charakterze abstrakcyjnym, dla której zarezerwowana jest inna forma prawna, tzn. wnioski, kierowane przez podmioty legitymowane na podstawie art. 191 ust. 1 pkt 1-5 Konstytucji.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należało nie uwzględnić zażalenia wniesionego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 3 listopada 2004 r.