W skardze konstytucyjnej Teresy Śliwińskiej, zakwestionowano zgodność z Konstytucją decyzji Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy z 12 grudnia 2002 r. Jak podaje skarżąca decyzja dotyczy „miejsca w domu pomocy społecznej”.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 27 października 2003 r., skarżąca została wezwana do uzupełnienia braków formalnych wniesionej skargi, w szczególności przez wskazanie przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, którym skarżąca zarzuca niezgodność z Konstytucją oraz określenie konstytucyjnych praw lub wolności, które zostały naruszone ostatecznym rozstrzygnięciem opartym na kwestionowanych przepisach.

W piśmie procesowym z 4 listopada 2003 r., skarżąca stwierdziła, iż nie może wykonać zarządzenia sędziego, ponieważ nie dysponuje orzeczeniami zapadłymi w przedstawionej sprawie, gdyż orzeczenia te nie zostały jej doręczone.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie ustawa lub inny akt normatywny, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o przysługujących skarżącemu prawach lub wolnościach konstytucyjnych.

W skardze konstytucyjnej Teresy Śliwińskiej zażądano natomiast od Trybunału Konstytucyjnego zbadania zgodności z prawem decyzji Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy, nie formułując równocześnie jakichkolwiek zarzutów w stosunku do podstawy normatywnej tego rozstrzygnięcia. Tak określony przedmiot skargi konstytucyjnej z oczywistych względów wykracza poza zakres uprawnień Trybunału Konstytucyjnego wynikających z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP.

Wskazanie przedmiotu zaskarżenia jest, zgodnie z treścią art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym warunkiem rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny skargi konstytucyjnej. Polega on na dokładnym określeniu przepisu ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o wolnościach lub prawach konstytucyjnych skarżącego. Skarżąca została wezwana zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 27 października 2003 r. do dokładnego określenia przepisów aktu normatywnego, którym zarzuca niezgodność z Konstytucją, jak również sprecyzowania konstytucyjnych praw lub wolności skarżącej, naruszonych ostatecznym orzeczeniem opartym na kwestionowanych przepisach z jednoczesnym określeniem sposobu tego naruszenia oraz wskazania orzeczenia rozstrzygającego ostatecznie o prawach lub wolnościach skarżącej w rozumieniu art. 79 Konstytucji wraz z podaniem daty jego doręczenia skarżącej.

W piśmie procesowym z 4 listopada 2003 r. skarżąca nie wskazała przepisów aktu normatywnego, którym zarzuca niekonstytucyjność oraz nie uzupełniła pozostałych braków skargi konstytucyjnej.

W tym stanie rzeczy należy uznać, iż zarządzenie wzywające skarżącą do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej nie zostało wykonane. Zgodnie z art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) skutkuje to odmową nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.