W skardze konstytucyjnej złożonej 20 czerwca 2006 r. zarzucono, że art. 3701 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) jest niezgodny z art. 32 ust. 1 i 2 oraz art. 45 ust. 1 Konstytucji. Dla uzasadnienia tego zarzutu skarżący przytoczył szereg argumentów mających świadczyć o naruszeniu jego praw przez sądy rozpoznające sprawę. Uzasadnienie niekonstytucyjności zaskarżonego przepisu sprowadza się do stwierdzenia, że zakłada on „ludzką nieomylność”, przez co narusza prawo do sprawiedliwego rozpoznania sprawy. Wezwany zarządzeniem sędziego do uzupełnienia braków skargi konstytucyjnej, m.in. przez wskazanie sposobu naruszenia praw konstytucyjnych, skarżący w piśmie procesowym z 28 lipca 2006 r. wskazał, że naruszone zostało jego prawo do sprawiedliwego rozpoznania sprawy. Sposób naruszenia tego prawa został wskazany w uzasadnieniu skargi konstytucyjnej.

Skarga konstytucyjna została złożona w oparciu o następujący stan faktyczny. Wyrokiem z 29 listopada 2005 r. Sąd Okręgowy w Warszawie oddalił powództwo skarżącego przeciwko Amplico Life Pierwszemu Amerykańsko–Polskiemu Towarzystwu Ubezpieczeń na Życie i Reasekuracji S.A. o zapłatę. Apelacja skarżącego została odrzucona postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 12 maja 2006 r.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skarga konstytucyjna jest szczególnym środkiem ochrony konstytucyjnych wolności i praw. Ma ona gwarantować, że obowiązujące w systemie prawa akty normatywne nie będą stanowiły źródła ich naruszeń. W myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji przedmiotem skargi konstytucyjnej jest wniosek o zbadanie zgodności z Konstytucją przepisów stanowiących podstawę ostatecznego orzeczenia o prawach skarżącego. Wskazany przedmiot skargi konstytucyjnej determinuje wymogi formalne, których spełnienie jest konieczne dla stwierdzenia dopuszczalności skargi konstytucyjnej. Z art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym wynika, że na skarżącym ciąży obowiązek wskazania naruszonych wolności lub praw oraz sposobu ich naruszenia. Z kolei z art. 32 ust. 1 pkt 3 i 4 wynika obowiązek uzasadnienia zarzutu niekonstytucyjności zaskarżonych przepisów. W niniejszej sprawie wymogi te nie zostały spełnione. Większość zarzutów skargi konstytucyjnej dotyczy sfery stosowania prawa, które to zarzuty nie mogą stanowić podstawy skargi konstytucyjnej. Ocena tego typu zarzutów leży poza zakresem właściwości Trybunału Konstytucyjnego. Zarzuty skierowane przeciwko zaskarżonemu przepisowi ograniczają się do stwierdzenia, że wymaga on od skarżącego nieomylności oraz że interpretacja tego przepisu jest sprzeczna z zasadami logiki prawniczej. Tak sformułowane zarzuty mają charakter oczywiście bezzasadny i nie mogą być uznane za uzasadniające niezgodność zaskarżonego przepisu z Konstytucją. Należy pamiętać, że postępowanie przed Trybunałem Konstytucyjnym ma na celu obalenie domniemania zgodności zaskarżonego przepisu ustawy z Konstytucją. Podstawą tego postępowania nie mogą być ogólnikowo sformułowane zarzuty, które w większości skierowane są przeciwko postępowaniu sądów. Pomimo wezwania skarżącego do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej, skarżący braków tych nie uzupełnił, nie spełniając tym samym wymogu z art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

Mając powyższe na względzie, należało orzec jak w sentencji.