W skardze konstytucyjnej Wojciecha Rogowskiego wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 27 października zarzucono niezgodność art. 2 ust. 1 Dekretu Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej (Dz.U. z 1945 r. Nr 3, poz. 13 ze zm.) z art. 2, art. 21 ust. 1 i 2, art. 32 ust. 1 i art. 64 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. W dalszych punktach skargi wniesiono o stwierdzenie niezgodności art. 2 ust. 1 in fine dekretu z 6 września 1944 r. z art. 99 Konstytucji RP z 17 marca 1921 r. w zw. z art. 81 ust. 2 Ustawy Konstytucyjnej z 23 kwietnia 1935 r. oraz o zwrot kosztów na rzecz skarżącego. Zdaniem pełnomocnika skarżącego, na podstawie zaskarżonego przepisu, Naczelny Sąd Administracyjny, wyrokiem z 27 marca 2001 r., doręczonym skarżącemu 15 maja 2001 r., oddalił skargę w przedmiocie działania przepisów o reformie rolnej, skutkiem czego ostatecznie rozstrzygnął o konstytucyjnych prawach skarżącego. Równocześnie ze skargą złożony został wniosek o przywrócenie terminu do jej wniesienia. W treści wniosku pełnomocnik skarżącego sformułował zarzut, w stosunku do wydanego w sprawie skarżącego, postanowienia Trybunału Konstytucyjnego z 10 października 2001 r. (sygn. Ts 126/01), wskazując na niewłaściwą interpretację przepisu określającego obowiązek sporządzenia skargi przez pełnomocnika będącego adwokatem lub radcą prawnym. Zdaniem pełnomocnika skarżącego, skarżący nie ponosi winy w uchybieniu terminu, do wniesienia skargi, ponieważ zastosowana przez Trybunał interpretacja przepisów dotyczących właściwego umocowania do wniesienia skargi, nie wynika jednoznacznie z literalnego brzmienia przepisu.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), skarga konstytucyjna może być wniesiona po wyczerpaniu drogi prawnej, o ile droga ta jest przewidziana, w ciągu trzech miesięcy od daty doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia.

Rozpatrując niniejszą skargę należy stwierdzić, iż ostateczne orzeczenie w rozumieniu wskazanego powyżej przepisu zostało doręczone skarżącemu 15 maja 2001 r., a skarga została wniesiona 27 października, czyli z przekroczeniem tego terminu. Uprzednie wniesienie skargi przez pełnomocnika skarżącego, który nie jest do tego uprawniony w rozumieniu art. 48 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, nie może zostać uznane za czynność powodującą przerwanie biegu terminu, o którym mowa w ust. 2 tego przepisu.

Z dotychczasowego orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego wynika, iż nie ma możliwości przywrócenia terminu przewidzianego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Trybunał Konstytucyjny podkreśla, że skarga konstytucyjna nie ma charakteru zwykłej czynności procesowej w normalnym toku instancji. Termin do wniesienia skargi konstytucyjnej ma charakter materialnoprawny, wyznaczający czasowe granice dla podjęcia przez skarżącego obrony przysługujących mu praw i wolności konstytucyjnych poprzez zakwestionowanie w skardze generalnego aktu normatywnego (por. postanowienia z: 21 stycznia 1998 r., sygn. Ts 2/98, OTK ZU Nr 2/1998, poz. 21; 15 lipca 1998 r., sygn. Ts 79/98, OTK ZU Nr 5/1998, poz. 87; 22 lutego 1999 r., sygn. Ts 141/98, OTK ZU Nr 2/1999, poz. 32).

Niezależnie od powyższego, należy zauważyć, iż wbrew przekonaniu pełnomocnika skarżącego, stanowisko Trybunału Konstytucyjnego odnośnie przymusu adwokackiego przy sporządzeniu skargi, wyrażone w postanowieniu z 10 października 2001 r., wynika wprost z treści art. 48 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Wobec powyższego nie znajduje zrozumienia stwierdzenie iż “nie jest powszechnie znane i napotyka sprzeciw w doktrynie”.

Biorąc pod uwagę powyższe względy Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.