W skardze konstytucyjnej “C.T.I.” Spółki j.v. z o.o. w Z.G. sporządzonej 25 października 1999 r. i w tej dacie nadanej w Urzędzie Pocztowym w Z.G. zarzucono, iż Sąd Najwyższy w wyroku z 6 sierpnia 1999 r. (sygn. III RN 31/99), wydanym w sprawie skarżącej spółki naruszył art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity z 1993 r. Dz.U. Nr 106, poz. 482 ze zm.), a także art. 7 tej ustawy. Sąd ten bowiem uznając słuszność rewizji nadzwyczajnej wniesionej przez Ministra Sprawiedliwości przyjął, iż skoro czysty zysk osiągnięty w 1994 r. nie trafił do wspólników tej spółki, lecz pozostawał w 1995 r. w jej dyspozycji należy uznać, iż otrzymała ona nieodpłatne świadczenie, którego przedmiotem nie były pieniądze, tylko prawo dysponowania nimi. Konsekwencją tych ustaleń Sądu Najwyższego jest przyjęcie, że wartością otrzymanego w wyniku tego nieodpłatnego świadczenia przychodu jest wartość odsetek, które spółka musiałaby zapłacić, aby pozyskać taki kapitał na rynku. Zdaniem skarżącej, taka interpretacja zaskarżonych przepisów narusza art. 2, 7, 84 i 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie ustawa lub inny akt normatywny, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej wydał orzeczenie o przysługujących skarżącemu prawach lub wolnościach konstytucyjnych.

W skardze konstytucyjnej “C.T.I.” Spółki j.v. z o.o. zażądano natomiast od Trybunału Konstytucyjnego zbadania zgodności z Konstytucją RP wyroku wydanego w jej sprawie, nie formułując równocześnie zarzutów w stosunku do podstawy normatywnej tego rozstrzygnięcia. Tak określony przedmiot skargi konstytucyjnej z oczywistych względów wykracza poza zakres uprawnień Trybunału Konstytucyjnego, wynikających z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP. Pogląd ten był już wielokrotnie wyrażany przez Trybunał Konstytucyjny m.in. w postanowieniu z 21 czerwca 1999 r., sygn. Ts 56/99 (OTK ZU Nr 6/1999, poz. 143). Trybunał wyraźnie zaznaczył wówczas, że “przedmiotem badania Trybunału Konstytucyjnego przy rozpoznawaniu skargi konstytucyjnej nie są akty stosowania prawa, a więc prawomocne orzeczenia lub ostateczne decyzje zapadłe w indywidualnych sprawach, lecz wyłącznie akty normatywne na podstawie których rozstrzygnięcia te zostały wydane. (...) Należy podkreślić, iż podstawowym zadaniem Trybunału Konstytucyjnego jest orzekanie w sprawach zgodności z Konstytucją aktów normatywnych, w celu wyeliminowania z systemu obowiązującego prawa przepisów niezgodnych z Konstytucją, co znajduje odzwierciedlenie również w przyjętym kształcie instytucji skargi konstytucyjnej. Nie należy natomiast do zadań Trybunału stwierdzanie niezgodności ustaleń sądu lub organu administracji publicznej z Konstytucją RP”.

Biorąc pod uwagę wskazane okoliczności należało odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.