W skardze konstytucyjnej złożonej 20 października 1999 r. zarzucono, iż § 38 ust. 5 rozporządzenia z dnia 10 grudnia 1997 r. w sprawie udzielania wyróżnień oraz postępowania dyscyplinarnego w stosunku do funkcjonariuszy Straży Granicznej (Dz.U. Nr 154, poz. 1015) narusza art. 45 ust. 1 konstytucji przez uniemożliwienie zaskarżenia do sądu decyzji Komendanta Straży Granicznej w sprawie ukarania skarżącego karą dyscyplinarną usunięcia ze służby.

Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 27 stycznia 2000 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. W uzasadnieniu Trybunał Konstytucyjny wskazał, iż wyrokiem z 16 listopada 1999 r. (sygn. SK 11/99) orzekł niezgodność § 38 ust. 5 rozporządzenia z 10 grudnia 1997 r. w sprawie udzielania wyróżnień oraz postępowania dyscyplinarnego w stosunku do funkcjonariuszy Straży Granicznej z art. 78 Konstytucji RP i ustalił datę utraty mocy obowiązującej wskazanego przepisu na dzień 16 listopada 2000 r. (por. Dz.U. Nr 93, poz. 1084). W związku z powyższym wydanie orzeczenia w niniejszej sprawie stało się zbędne i na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 49 i 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643) należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

W zażaleniu złożonym osobiście, bez pośrednictwa adwokata lub radcy prawnego, skarżący wniósł o uchylenie przedmiotowego postanowienia i merytoryczne rozpoznanie sprawy. Zdaniem skarżącego odmowa nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej może nastąpić wyłącznie w przypadku nieusunięcia braków formalnych skargi w terminie lub jej oczywistej bezzasadności. Skarżący podkreśla, iż nie był wzywany do uzupełnienia braków formalnych, a o bezzasadności skargi nie może być mowy, skoro w analogicznej sytuacji Trybunał Konstytucyjny pozytywnie rozpatrzył skargę konstytucyjną. Zdaniem skarżącego w zaistniałej sytuacji nie powinno dojść do nienadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu w postępowaniu wstępnym. Skarga konstytucyjna powinna zostać przekazana do merytorycznego rozpoznania i umorzona na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje.

W myśl art. 48 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym skarga konstytucyjna powinna być sporządzona przez adwokata lub radcę prawnego. Przymus adwokacki (radcowski) obejmuje sporządzenie skargi konstytucyjnej oraz sporządzenie zażalenia na postanowienie o odmowie nadania jej dalszego biegu (por. postanowienia: z 20 maja 1998 r., sygn. Ts 27/98, OTK ZU Nr I/1999, s. 37 oraz z 31 sierpnia 1998 r., sygn. Ts 50/98, OTK ZU Nr I/1999 (suplement), s. 87). Powyższy warunek nie został przez skarżącego spełniony i z tego względu zażalenie nie mogło być rozpoznane.