W skardze konstytucyjnej z dnia 14 maja 2008 r. zakwestionowana została zgodność z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej art. 1, art. 5, art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. – o opłacie skarbowej (Dz. U. Nr 225, poz. 1635, ze zm.). Skarżący wywodzi, że wskazane przepisy naruszają zasadę poprawnej legislacji.

Skarga konstytucyjna została skierowana w oparciu o następujący stan faktyczny sprawy.

Skarżący wnioskiem z dnia 25 stycznia 2007 r. skierowanym do Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy wniósł o stwierdzenie nadpłaty i zwrot opłaty skarbowej pobranej od złożonych przez niego dokumentów stwierdzających udzielenie pełnomocnictwa. Decyzją z dnia 3 sierpnia 2007 r. (nr UD IX WBK AS 3120/1253/239-dec/07) Prezydent Miasta Stołecznego Warszawy odmówił stwierdzenia nadpłaty. Skarżący odwołał się od tego orzeczenia do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie, które decyzją z dnia 26 marca 2008 r. (nr KOC 4402/Fi/07) uchyliło w całości decyzję organu pierwszej instancji i orzekło co do istoty sprawy – to jest odmówiło stwierdzenia nadpłaty w opłacie skarbowej w kwocie 17,00 zł.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skarga konstytucyjna jest sformalizowanym środkiem ochrony wolności konstytucyjnych wolności i praw. Dla możliwości merytorycznego jej rozpoznania niezbędne jest spełnienie przez skarżącego szeregu przesłanek wynikających zarówno z art. 79 ust. 1 Konstytucji, jak i art. 46-47 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Podkreślenia wymaga, że Trybunał Konstytucyjny – zgodnie z art. 66 ustawy o TK – jest związany granicami skargi, co oznacza, że to sam skarżący wyznacza nie tylko przedmiot zaskarżenia, ale również konstytucyjne wzorce niezbędne do badania konstytucyjności kwestionowanej regulacji. Jakiekolwiek istniejące uchybienia formalne skargi nie mogą być przy tym usuwane przez Trybunał działający ex officio.

Wstępna kontrola złożonej skargi konstytucyjnej prowadzi do wniosku, że nie może być jej nadany dalszy bieg. Dopuszczalność skargi – zgodnie z art. 46 ustawy o TK – uwarunkowana jest wyczerpaniem drogi prawnej. Oznacza to, że skarżący jest zobowiązany do wykorzystania wszelkich przysługujących mu zwyczajnych środków odwoławczych zarówno na szczeblu administracyjnym, jak i sądowoadministracyjnym, tak aby jego sprawa została rozpoznana w ramach przewidzianej przepisami drogi prawnej. Wymóg ten jest zgodny z ustrojową rolą Trybunału Konstytucyjnego, który nie został powołany do zastępowania sądownictwa powszechnego i administracyjnego. Kognicja Trybunału zasadniczo sprowadza się do badania konstytucyjności prawa. W sprawie będącej przedmiotem rozpoznania przed Trybunałem Konstytucyjnym, skarżący nie wyczerpał dostępnych mu środków odwoławczych, nie poddał bowiem kontroli decyzji administracyjnych sądownictwu administracyjnemu. W związku z tym wystąpienie ze skargą konstytucyjną należy uznać za przedwczesne.

Niezależnie od powyższego Trybunał stwierdza, że skarga nie spełnia również innego z warunków jej dopuszczalności, jakim jest – przewidziany w art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK – obowiązek wskazania konstytucyjnego prawa podmiotowego i sposobu jego naruszenia. Z utrwalonej już linii orzeczniczej wynika, że wskazana w skardze zasada prawidłowej legislacji (art. 2 Konstytucji) nie jest samoistnym źródłem praw podmiotowych, ochrony których skarżący mógłby domagać się w skardze konstytucyjnej. Wyznacza ona jedynie standard kreowania przez ustawodawcę wolności i praw, nie wprowadzając jednocześnie konkretnej wolności czy konkretnego prawa (zob. postanowienia TK z dnia: 10 stycznia 2001 r., Ts 72/00, OTK ZU nr 1/2001, poz. 12; 20 lutego 2008 r., SK 27/07, OTK ZU nr 1/A/2008, poz. 22). Może ona stanowić wzorzec kontroli, lecz tylko wówczas, gdy zasady z niej płynące zostaną odniesione do przepisów Konstytucji, które prawa i wolności wyrażają. Ze względu na sposób sformułowania uzasadnienia nie jest możliwe zrekonstruowanie konkretnego konstytucyjnego prawa podmiotowego, które miałoby zostać naruszone.

Mając na uwadze powyższe, Trybunał Konstytucyjny na podstawie art. 36 ust. 3 w związku z art. 46, art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK, orzekł jak w sentencji.