W skardze konstytucyjnej złożonej w dniu 29 października 2002 r. zarzucono, że art. 9 pkt 5 oraz art. 21 ust 1 pkt 2 ustawy z dnia 6 marca 1981 r. o Państwowej Inspekcji Pracy (Dz. U. z 1985 r. Nr 54, poz. 276 ze zm.) są niezgodne z art. 45 ust. 1, art. 78 i art. 176 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącej niezgodność ta polega na tym, iż przepisy ustawy o Państwowej Inspekcji Pracy nie przewidują możliwości zaskarżenia wystąpień inspektorów pracy oraz prawa kierowania skarg na te wystąpienia do sądu.

W dniu 13 grudnia 2001 r. Inspektor Pracy Okręgowego Inspektoratu Pracy w Szczecinie skierował do Prezesa Szczecińsko-Polickiego Przedsiębiorstwa Komunikacyjnego Sp. z o.o. wystąpienie stwierdzające naruszenie przepisów prawa pracy. Na skutek odwołania złożonego od tego wystąpienia, Zastępca Okręgowego Inspektora Pracy w Szczecinie w piśmie z 19 lutego 2002 r. stwierdził, iż nie ma podstaw prawnych do uchylenia zaleceń zawartych w wystąpieniu, gdyż zalecenia te są zgodne z prawem. Na pismo to skarżąca wniosła skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Postanowieniem z 18 września 2002 r. Naczelny Sąd Administracyjny odrzucił skargę wskazując, iż pismo Okręgowego Inspektora Pracy w Szczecinie podtrzymujące stanowisko Inspektora Pracy Okręgowego Inspektoratu w Szczecinie nie jest decyzją administracyjną ani aktem lub czynnością z zakresu administracji publicznej, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym. W konsekwencji Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż skarga na wskazane wyżej wystąpienie nie przysługuje.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

W myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji skarżąca powinna uprawdopodobnić, iż źródłem naruszenia jego konstytucyjnych praw są przepisy na podstawie, których sąd lub organ administracji orzekł ostatecznie o tych prawach. Zarzucając niezgodność zaskarżonych przepisów z Konstytucją skarżąca powinna wskazać, iż przepisy te w sposób nieuzasadniony prowadzą do ograniczenia jej konstytucyjnych praw lub stanowią konkretyzację tych praw w sposób niedopuszczalny na gruncie Konstytucji. Zaskarżone przepisy aktu normatywnego muszą więc dotyczyć tej samej materii, której dotyczą przepisy Konstytucji stanowiące wzorce w procesie kontroli konstytucyjności prawa.

W niniejszej skardze konstytucyjnej skarżąca wskazała, iż zaskarżone przepisy ustawy nie przewidują możliwości odwołania się od wystąpień inspektora pracy, czym naruszają jej prawo do dwuinstancyjnego postępowania oraz nie przewidują skargi do sądu na takie wystąpienie, czym naruszają jej konstytucyjne prawo do sądu. Tak sformułowane zarzuty nie mogą być jednak skierowane przeciwko art. 9 ust. 5, ani przeciwko art. 21 ust 1 pkt 2 zaskarżonej ustawy. Przepisy te określają sposób formułowania i kierowania wystąpień do pracodawcy, ich normatywna treść nie odnosi się, ani do możliwości odwoływania się od wystąpień do Okręgowego Inspektora Pracy, ani do zakresu kognicji Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Problematyka kontroli wystąpień inspektora pracy mogłaby być rozważana na gruncie art. 16 ust. 1 zaskarżonej ustawy w zw. z art. 10 kodeksu postępowania administracyjnego. Przepisy te nie zostały jednak wskazane w skardze konstytucyjnej, tym samym nie można w przedmiotowym postępowaniu badać ich zgodności z Konstytucją.

Również zarzut naruszenia prawa do sądu nie może być badany w odniesieniu do zaskarżonych przepisów ustawy. Kwestię dostępu do sądu regulują bowiem przepisy ustaw określające zakres kognicji poszczególnych sądów. W przedmiotowej sprawie Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, iż zakres jego kognicji regulują przepisy ustawy z 11 maja 1995 r. W sytuacji, gdy przedmiotem skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego nie jest decyzja administracyjna, zakres kognicji jest wyznaczony przez art. 16 pkt 4 tej ustawy. Ten przepis, a nie art. 9 pkt 5 oraz art. 21 ust. 1 pkt 2 ustawy o Państwowej Inspekcji Pracy, stanowił podstawę rozstrzygnięcia Naczelnego Sądu Administracyjnego polegającego na odrzuceniu skargi.

Z powyższego wynika, iż skarżąca nie wskazała sposobu naruszenia przez zaskarżone przepisy ustawy swych praw konstytucyjnych, tym samym nie spełniła wymogu, o którym mowa w art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Wskazane wyżej przepisy zaskarżonej ustawy nie stanowiły też podstawy ostatecznego rozstrzygnięcia w rozumieniu art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

Mając powyższe na względzie należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.