W skardze konstytucyjnej Marii D. sporządzonej 11 października 1999 r. i w tej dacie nadanej w Urzędzie Pocztowym w R. zarzucono, iż decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z 3 sierpnia 1999 r. (nr SKO-L-I 284/99/S/4504) utrzymująca w mocy decyzję Prezydenta Miasta R. z 5 lipca 1999 r. w sprawie wstrzymania wypłaty dodatku mieszkaniowego jest sprzeczna z art. 69 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Jednocześnie pełnomocnik stwierdził, iż skarżąca decyzję tę otrzymała 12 sierpnia 1999 r. i nie wniosła od niej skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego, mimo istnienia stosownego pouczenia w decyzji.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje.

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie ustawa lub inny akt normatywny, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej wydał orzeczenie o przysługujących skarżącemu prawach lub wolnościach konstytucyjnych.

W skardze konstytucyjnej Marii D. zażądano natomiast od Trybunału Konstytucyjnego zbadania zgodności z Konstytucją RP decyzji wydanych w sprawie skarżącej, nie formułując równocześnie jakichkolwiek zarzutów w stosunku do podstawy normatywnej tych decyzji. Tak określony przedmiot skargi konstytucyjnej z oczywistych względów wykracza poza zakres uprawnień Trybunału Konstytucyjnego wynikających z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP.

Ponadto Trybunał Konstytucyjny zauważa, że według założeń ustrojodawcy skarga konstytucyjna ma służyć usuwaniu z porządku prawnego niekonstytucyjnych przepisów, jednakże ze względu na jej subsydiarny charakter może być uruchomiona przez skarżącego dopiero po wykorzystaniu wszystkich przysługujących mu środków ochrony swych praw. Wymóg ten pozwala uniknąć traktowania skargi konstytucyjnej jako środka konkurencyjnego wobec innych przysługujących jednostce środków ochrony jej konstytucyjnych praw i wolności. Pogląd ten znajduje wyraz w dotychczasowym orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego (postanowienia: z 5 grudnia 1997 r., sygn. akt Ts 14/97 i Ts 1/97; OTK ZU Nr 1/1998, poz. 9 i 10, z 21 stycznia 1998 r., sygn. Ts 27/97; OTK ZU Nr 2/1998, poz.19, z 7 czerwca 1999 r., sygn. Ts 45/99, OTK ZU Nr 2/2000, poz. 70).

W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że w sprawie, w której wniesiona została niniejsza skarga konstytucyjna, zachodzi kolejna przeszkoda uniemożliwiająca jej merytoryczne rozpoznanie. Skarżąca nie wykorzystała bowiem przysługującej jej możliwości zaskarżenia do Naczelnego Sądu Administracyjnego decyzji, której zarzuca naruszenie jej praw konstytucyjnych. Wskutek pominięcia przez skarżącą drogi postępowania sądowo-administracyjnego nie została spełniona przesłanka ostateczności, o której mowa w art. 79 ust. 1 konstytucji i nie doszło do wyczerpania przysługującego jej toku instancyjnego, co także jest warunkiem wniesienia skargi konstytucyjnej określonym w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

Biorąc pod uwagę wskazane okoliczności należało odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.