W skardze konstytucyjnej z 4 lutego 2003 r. skarżące wniosły o zbadanie zgodności art. 3921 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) z art. 2, 32, 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 Konstytucji RP. Pełnomocnik skarżących został wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej. W wyznaczonym terminie braki nie zostały uzupełnione, natomiast pełnomocnik skarżących w piśmie z 15 marca 2003 r. stwierdził, iż cofa skargę konstytucyjną.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Oświadczenie powyższe należy uznać za cofnięcie skargi konstytucyjnej, w rozumieniu art. 39 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), co stanowi podstawę umorzenia postępowania w niniejszej sprawie.

Mając powyższe na względzie należało orzec jak w sentencji.