W skardze konstytucyjnej Andrzeja B. z 17 listopada 2000 r. zarzucono, iż art. 156 § 3 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny wykonawczy (Dz.U. Nr 90, poz. 557) jest niezgodny z art. 32 ust. 1 oraz art. 42 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego zakwestionowana regulacja jest niespójna z gwarancjami ustawy zasadniczej.

Skarżący wskazał, iż stosując zakwestionowaną regulację Sąd Apelacyjny w Łodzi postanowieniem z 20 września 2000 r. (sygn. II Akz 365/00) utrzymał w mocy postanowienie Sądu Okręgowego w Łodzi z 28 czerwca 2000 r. (sygn. VI Kow 3000/00/Pr) odmawiające udzielenia skarżącemu przerwy w odbywaniu kary.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 9 stycznia 2001 r. pełnomocnik skarżącego został wezwany do usunięcia braków formalnych skargi konstytucyjnej, m.in. poprzez wskazanie sposobu, w jaki powołane w skardze konstytucyjnej postanowienia prowadzą do naruszenia przysługujących skarżącemu praw lub wolności konstytucyjnych, a także określenie, na czym polega podniesiony w skardze konstytucyjnej zarzut niezgodności art. 156 § 3 kodeksu karnego wykonawczego z art. 42 ust. 3 oraz art. 32 ust. 1 Konstytucji RP.

W wyznaczonym do tego terminie braki skargi konstytucyjnej nie zostały usunięte, natomiast 22 stycznia 2001 r. wpłynęło do Trybunału Konstytucyjnego pismo pełnomocnika skarżącego, w którym zwrócił się on o udzielenie dodatkowego, dłuższego terminu do usunięcia braków formalnych skargi konstytucyjnej z uwagi na zaplanowany wcześniej dziesięciodniowy wyjazd i niemożność opracowania pisma do dnia wyjazdu z powodu dużej ilości spraw.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) skarga powinna zawierać wskazanie sposobu naruszenia konstytucyjnych praw lub wolności skarżącego. Ponadto, zgodnie z pkt. 3 tego samego przepisu, powinna zawierać uzasadnienie, co w sposób oczywisty odnosi się do sformułowanego w petitum skargi zarzutu naruszenia określonych regulacji konstytucyjnych.

W sprawie będącej przedmiotem rozpoznania wstępnego bezspornym jest, iż w wyznaczonym do tego terminie pełnomocnik skarżącego nie usunął powyższych braków sporządzonej przez siebie skargi konstytucyjnej. Zgodnie z art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym musiało to skutkować wydaniem postanowienia o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Odnosząc się do wniosku pełnomocnika skarżącego o wyznaczenie dodatkowego terminu o uzupełnienie braków formalnych skargi konstytucyjnej, Trybunał Konstytucyjny stwierdził, iż brak jest podstaw normatywnych do jego rozpoznania. Wniosek ten ma bowiem charakter wniosku o przedłużenie terminu do wykonania określonej czynności procesowej, zgodnie jednak z art. 20 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym w związku z art. 166 kodeksu postępowania cywilnego, przedłużeniu mogą podlegać wyłącznie terminy o charakterze sądowym. Jak wynika z treści art. 49 w związku z art. 36 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym siedmiodniowy termin do usunięcia braków formalnych skargi konstytucyjnej ma charakter terminu ustawowego, nie podlega więc przedłużeniu w trybie wspomnianego art. 166 kodeksu postępowania cywilnego (por. postanowienia TK z: 9 lutego 1999 r., Ts 148/98, OTK ZU Nr 3/1999, poz. 55; 10 marca 1999 r., Ts 95/98, OTK ZU Nr 4/1999, poz. 85; 30 marca 1999 r., Ts 132/98, OTK ZU Nr 3/1999, poz. 65; 25 maja 1999 r., Ts 95/98, OTK ZU Nr 4/1999, poz. 86; 24 listopada 1999 r., Ts 94/99, OTK ZU Nr 1/2000, poz. 19; 11 lipca 2000 r., Ts 120/99, OTK ZU Nr 8/2000, poz. 307).

W tym stanie rzeczy należało pozostawić bez rozpoznania wniosek pełnomocnika skarżącego o wyznaczenie dodatkowego terminu do usunięcia braków formalnych skargi konstytucyjnej.