W skardze konstytucyjnej Andrzeja M. z 15 listopada 2000 r. zarzucono, iż art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. – Prawo o publicznym obrocie papierami wartościowymi (Dz.U. Nr 118, poz. 754 ze zm.) oraz rozdział III pkt 1 Regulaminu świadczenia usług brokerskich – Tabela opłat i prowizji wydany przez Beskidzki Dom Maklerski SA są niezgodne z art. 64 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego, zakwestionowane regulacje prowadzą do ograniczenia prawa własności poprzez pobieranie opłaty za samo prowadzenie rachunku inwestycyjnego, samo zaś ograniczenie zostało wprowadzone aktem prawnym niższej rangi niż ustawa.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 28 listopada 2000 r. pełnomocnik skarżącego został wezwany do usunięcia braków formalnych skargi konstytucyjnej poprzez wskazanie, które z powołanych w skardze rozstrzygnięć skarżący traktuje za ostateczne orzeczenie o przysługujących mu prawach lub wolnościach konstytucyjnych w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP.

Pismem z 8 grudnia 2000 r. pełnomocnik skarżącego wyjaśnił, iż za orzeczenie takie traktuje stanowisko Rzecznika Praw Obywatelskich z 12 września 2000 r. doręczone skarżącemu 17 września 2000 roku.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest wydanie przez organ władzy publicznej na podstawie zakwestionowanej regulacji prawnej orzeczenia o konstytucyjnych prawach lub wolnościach skarżącego. Spełnienie tego warunku podlega ustaleniu przez Trybunał Konstytucyjny w trakcie rozpoznania wstępnego skargi, przy czym związany jest w tym zakresie granicami skargi konstytucyjnej określonymi przez samego skarżącego (art. 66 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym; Dz.U. Nr 102, poz. 643 ze zm.).

W sprawie będącej przedmiotem niniejszego rozpoznania skarżący wskazał, iż za ostateczne orzeczenie w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP traktuje stanowisko zawarte w piśmie Biura Rzecznika Praw Obywatelskich z 12 września 2000 r. W piśmie tym poinformowano skarżącego, iż Rzecznik Praw Obywatelskich nie wystąpi do Trybunału Konstytucyjnego w sprawie pobierania przez biura maklerskie opłat i prowizji pobieranych przez prowadzone przez siebie usługi.

Stanowisko takie wszakże nie ma charakteru władczego rozstrzygnięcia w jakikolwiek sposób kształtującego sferę praw lub wolności skarżącego. W szczególności zaś w żadnym stopniu nie odnosi się ono, ani też nie ogranicza przysługującego skarżącemu prawa własności, którego naruszenie uczynił podstawą skargi konstytucyjnej. Pismo to zawiera bowiem wyłącznie informację o przyczynach ze względu na które Rzecznik Praw Obywatelskich nie zamierza wystąpić do Trybunału Konstytucyjnego w sprawie opłat i prowizji pobieranych przez biura maklerskie. Pismo takie nie spełnia więc cech ostatecznego orzeczenia w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP.

Otrzymane przez skarżącego z Biura Rzecznika Praw Obywatelskich pismo z 12 września 2000 r. nie może być także traktowane jako ostateczne rozstrzygnięcie kończące przysługującą skarżącemu drogę prawną. Pismo to bowiem nie ma charakteru rozstrzygnięcia o jakimkolwiek przysługującym skarżącemu w ramach toku instancji środku odwoławczym lub środku zaskarżenia. Tylko takie środki składają się na pojęcie drogi prawnej, której wyczerpanie stanowi zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym przesłankę dopuszczalności merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej.

W tym stanie rzeczy, uznając iż nie zostały spełnione warunki określone w art. 79 ust. 1 Konstytucji RP, należy odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.