W skardze konstytucyjnej Andrzeja P. z 7 grudnia 1999 r. zarzucono, iż wskazane w niej postanowienia prokuratorów prokuratur rejonowych oraz prokuratury wojewódzkiej naruszają art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez zamknięcie skarżącemu drogi do rozpatrzenia jego sprawy, jako pokrzywdzonego w wypadku komunikacyjnym przez sąd.

Postanowieniem z 12 stycznia 2000 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, z uwagi na to, iż skarżący uczynił jej przedmiotem wyłącznie postanowienia prokuratorów prokuratury rejonowej i wojewódzkiej, nie formułując równocześnie jakichkolwiek zarzutów w stosunku do podstawy normatywnej tych postanowień.

Na postanowienie to pełnomocnik skarżącego wniósł zażalenie, w którym nie kwestionując ustaleń dokonanych przez Trybunał Konstytucyjny stwierdził, iż mimo konstytucyjnych gwarancji prawa do sądu nie wprowadzono stosowanych zmian do kodeksu postępowania karnego odnoszących się do możliwości sądowej kontroli postanowień prokuratora pierwszej i drugiej instancji o umorzeniu postępowania karnego. Skarżący podkreślił, iż przedmiotem swojej skargi uczynił w istocie: “lukę prawną” uważając, iż Trybunał “jest uprawniony do wnioskowania usunięcia tej luki”.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie ustawa lub inny akt normatywny. Brak określenia tego przedmiotu w skardze konstytucyjnej wyklucza możliwość jej rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny. Nie ulega wątpliwości, iż w skardze konstytucyjnej stanowiącej przedmiot rozpoznania wstępnego nie wskazano, jaką ustawę lub inny akt normatywny skarżący uznaje za niezgodny z konstytucją i domaga się oceny tej niezgodności przez Trybunał Konstytucyjny.

W złożonym do Trybunału Konstytucyjnego zażaleniu pełnomocnik skarżącego okoliczności tej nie kwestionował. Podniósł natomiast, iż zarzut niekonstytucyjności łączy on z luką prawną występującą w obowiązującym systemie prawnym, w szczególności zaś w regulacjach zawartych w kodeksie postępowania karnego.

Brak w obowiązującym systemie prawa określonej regulacji prawnej nie może wszakże stanowić wyłącznego przedmiotu skargi konstytucyjnej. Wynika to wyraźnie z treści art. 79 ust. 1 Konstytucji RP, który czyni przedmiotem skargi konstytucyjnej akt normatywny stanowiący podstawę orzeczenia o przysługujących skarżącemu prawach lub wolnościach konstytucyjnych. Chodzi więc o konkretną regulację prawną determinującą treść rozstrzygnięcia podjętego przez organ władzy publicznej.

Niezależnie od powyższej okoliczności należy podkreślić, iż zarzut “luki w prawiej” skarżący sformułował dopiero w złożonym do Trybunału Konstytucyjnego zażaleniu na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał Konstytucyjny rozpoznając zażalenie ogranicza się wszakże do zbadania wyłącznie zasadności odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Dla oceny tej nie mają znaczenia zawarte w zażaleniu modyfikacje podstaw lub przedmiotu wcześniej złożonej skargi konstytucyjnej.

W tym stanie rzeczy należało nie uwzględnić zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 12 stycznia 2000 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.