W skardze konstytucyjnej z 20 lipca 2006 r., sporządzonej przez pełnomocnika skarżącej – SEJBUD Kuźniecow, Jodzis Sp.J. – zakwestionowana została zgodność z Konstytucją przepisów art. 37 ust. 7 w zw. z art. 37 ust. 8 ustawy z 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym oraz § 12 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z 23 grudnia 2003 r. w sprawie podatku akcyzowego. Zaskarżonym unormowaniom skarżąca zarzuciła niezgodność z art. 2, art. 32 ust. 1 i 2, art. 64 ust. 1, art. 84 oraz art. 217 Konstytucji.

Skarga konstytucyjna została sformułowana w związku z następującą sprawą. Decyzją z 17 września 2004 r. (nr 313000-PA-9110-63/04) Naczelnik Urzędu Celnego w Suwałkach określił skarżącej zobowiązanie w podatku akcyzowym za marzec i kwiecień 2004 r. W wyniku odwołania skarżącej, Dyrektor Izby Celnej w Białymstoku, decyzją z 8 grudnia 2004 r. (nr 310000-PA-9116-14/04), utrzymał zaskarżoną decyzję organu I instancji w mocy. Na decyzję organu odwoławczego skarżąca skierowała skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, który – wyrokiem z 13 kwietnia 2005 r. (sygn. akt I SA/BK 35/05) – zaskarżoną decyzję uchylił, stwierdzając jednocześnie, iż decyzja ta nie może być wykonana w całości. Następnie od tego orzeczenia skargę kasacyjną wniósł Dyrektor Izby Celnej w Białymstoku. Naczelny Sąd Administracyjny skargę kasacyjną uwzględnił i wyrokiem z 4 kwietnia 2006 r. (sygn. akt FSK 762/05) uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Białymstoku.

Uzasadniając zarzut niekonstytucyjności kwestionowanych przepisów skarżąca stwierdziła, że „prowadzą one do podwójnego opodatkowania podatkiem akcyzowym sprzedaży legalnie dopuszczonych do obrotu papierosów nieoznaczonych ceną detaliczną, dokonywanej przez podatników tego podatku nie będących producentami lub importerami papierosów”. Ponadto, wprowadzenie w art. 37 ust. 8 zaskarżonej ustawy sankcyjnej stawki podatku akcyzowego dyskryminuje tych podatników. W ocenie skarżącej redakcja kwestionowanego unormowania jest niejasna i nieprecyzyjna, nie pozwala ustalić jednoznacznie adresatów zwolnienia podatkowego, o którym mowa w przepisie § 12 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów. Daje to zbyt dużą swobodę organom podatkowym w zakresie materii zastrzeżonej dla ustawodawcy, co w efekcie prowadzi do arbitralności w decydowaniu przez nie o wysokości opodatkowania.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji, każdy czyje konstytucyjne wolności lub prawa zostały naruszone, ma prawo na zasadach określonych w ustawie wnieść skargę konstytucyjną w sprawie zgodności z Konstytucją ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o jego wolnościach lub prawach albo o jego obowiązkach określonych w Konstytucji. Precyzując zasady, na jakich możliwe jest korzystanie ze skargi konstytucyjnej, ustawodawca dopuścił korzystanie z tego środka prawnego po wyczerpaniu przez skarżącego przysługującej w sprawie drogi prawnej, w terminie 3 miesięcy od dnia doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia (art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym).

Analiza orzeczeń wydanych w sprawie, w związku z którą niniejsza skarga konstytucyjna została wniesiona prowadzić musi do wniosku, iż skarżąca przedwcześnie sięgnęła po ten środek ochrony konstytucyjnych praw i wolności. Wprawdzie bowiem w sprawie wydany został przez Naczelny Sąd Administracyjny prawomocny wyrok, tym niemniej orzeczenie to nie może być uznane za spełniające przesłanki, o których mowa w art. 46 ust. 1 Konstytucji. Należy podkreślić, iż wymienione w tym przepisie formy orzeczeń (prawomocny wyrok, ostateczna decyzja, inne ostateczne rozstrzygnięcie) nie mogą być ujmowane w oderwaniu od przesłanki „wyczerpania drogi prawnej” przewidzianej w sprawie, w związku z którą formułowana jest skarga konstytucyjna. Tym samym, wydanie przez sąd administracyjny prawomocnego wyroku, który nie prowadzi do spełnienia tej przesłanki, a tym samym nie nadaje przymiotu ostateczności orzeczeniu, o którym mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji, nie rodzi jeszcze po stronie skarżącej legitymacji do wystąpienia ze skargą konstytucyjną. Trzeba podkreślić, iż tzw. zasada subsydiarności skargi konstytucyjnej wyklucza korzystanie z tego środka ochrony konstytucyjnych wolności i praw w sytuacji, w której nie dobiegło jeszcze do końca postępowanie w sprawie skarżącej. Skarżąca winna bowiem doprowadzić do takiego zakończenia tego postępowania, które nada przymiot ostateczności rozstrzygnięciu naruszającemu (w ocenie skarżącej) przysługujące jej konstytucyjne prawa lub wolności. Wydanie przez Naczelny Sąd Administracyjny wyroku, na mocy którego uchylone zostało orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku i sprawa została przekazana temu sądowi do ponownego rozpoznania, powyższego skutku nie wywołało.

W konkluzji stwierdzić więc należy, iż w przypadku niniejszej skargi konstytucyjnej nie została przez skarżącą zrealizowana przesłanka wyczerpania drogi prawnej, sama zaś skarga konstytucyjna złożona została przedwcześnie.

Biorąc wszystkie powyższe okoliczności pod uwagę, orzeka się jak w sentencji.