W piśmie z 6 grudnia 1999 r. radca prawny wniósł w Krystyny D. skargę konstytucyjną, dołączając do niej pełnomocnictwo oraz powołując się na wcześniej złożoną skargę konstytucyjną w imieniu Akademickiej Spółdzielni Pracy “R”.

Zarządzeniem z 5 stycznia 2000 r. sędzia Trybunału Konstytucyjnego zwrócił skargę konstytucyjną jako nieopłaconą.

Na zarządzenie to pełnomocnik skarżącej wniósł zażalenie stwierdzając, iż nie został wezwany do opłacenia oraz zarzucając, iż złożył już wcześniej należną opłatę. Pełnomocnik skarżącej podniósł, iż skargę konstytucyjną wniósł pierwotnie w imieniu Akademickiej Spółdzielni Pracy “R” w W., przy czym skarga ta przy jej wniesieniu została opłacona poprzez naklejenie na niej znaków opłaty sądowej. Według pełnomocnika skarżącej, na jego wniosek zawarty w piśmie z 6 grudnia 1999 r. skarga ta pierwotnie opatrzona sygnaturą Ts 164/99 została przyjęta jako wniesiona w imieniu pani Krystyny D. i zarejestrowana pod nową sygnaturą Ts 179/99.

Pełnomocnik skarżącej zarzucił ponadto, iż zgodnie z art. 20 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym w związku z art. 130 § 1 kodeksu postępowania karnego, brak opłaty mógłby stanowić podstawę do jej zwrotu jedynie po jej nieopłaceniu w wyznaczonym terminie i po uprzednim wezwaniu do uiszczenia opłaty. Inna interpretacja nie jest możliwa w świetle postanowień rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 13 października 1997 r. (Dz.U. Nr 126, poz. 809) w sprawie wysokości oraz zasad pobierania wpisu od skargi konstytucyjnej. Żaden bowiem przepis ustawy nie upoważnił Rady Ministrów do wydania regulacji sprzecznych z wymienionymi w art. 20 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym w związku z art. 130 kodeksu postępowania cywilnego.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

W 8 listopada 1999 r. radca prawny złożył do Trybunału Konstytucyjnego należycie opłaconą skargę konstytucyjną w imieniu Akademickiej Spółdzielni Pracy “R”. Skarga ta została zarejestrowana w Trybunale Konstytucyjnym pod sygnaturą Ts 164/99 i skierowana do rozpoznania wstępnego. Następnie, w piśmie z 6 grudnia 1999 r., stanowiącym odpowiedź na zarządzenie sędziego Trybunału Konstytucyjnego, pełnomocnik skarżącej wniósł o potraktowanie wcześniej wniesionego pisma jako skargi złożonej w imieniu Krystyny D. Takie oświadczenie wszakże należało potraktować jako złożenie nowej skargi, w imieniu zupełnie innej osoby. W skardze tej zarzucono bowiem naruszenie praw i wolności konstytucyjnych pani Krystyny D., nie zaś Akademickiej Spółdzielni Pracy “R”. Ustawa z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym nie przewiduje możliwości alternatywnego określania podmiotu, w imieniu którego skarga zostaje złożona. Skarga konstytucyjna jest zawsze skargą konkretnego podmiotu i ten właśnie podmiot zobowiązany jest uiścić wpis od skargi konstytucyjnej. Wpisu tego nie można w sposób dowolny przenosić na skargę innej osoby.

Odnosząc się natomiast do zarzutów pełnomocnika skarżącej o braku wezwania do uiszczenia wpisu od skargi konstytucyjnej Trybunał Konstytucyjny stwierdził, iż zgodnie z § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 13 października 1997 r. (Dz.U. 126, poz. 809) wnoszący skargę konstytucyjną ma obowiązek uiszczenia wpisu bez wezwania go do opłacenia tego wpisu. Regulacja ta stanowi jedną z zasad pobierania wpisu od skargi konstytucyjnej, do określenia której to zasady upoważnił Radę Ministrów art. 46 ust. 4 ustawy z 1 sierpnia 1997 o Trybunale Konstytucyjnym. § 2 wspomnianego rozporządzenia Rady Ministrów z 13 października 1997 r. nie stoi w sprzeczności z przepisami ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Brak jest bowiem w tej ustawie obowiązku wezwania do uiszczenia wpisu od skargi konstytucyjnej, w szczególności zaś obowiązku takiego nie można wyprowadzić z art. 20 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym w związku z art. 130 § 1 kodeksu postępowania cywilnego. Ten ostatni przepis odnosi się do sytuacji, gdy pismo procesowe nie może otrzymać prawidłowego biegu na skutek niezachowania warunków formalnych. Pojęcie to wszakże nie obejmuje kwestii należnego opłacenia pisma. Stosowne regulacje zawiera bowiem ustawa o kosztach w sprawach cywilnych, nie traktując nie uiszczenia wpisu jako braku formalnego pisma procesowego. Ustawa ta zresztą zawiera wyraźną regulację, iż w przypadku gdy pismo procesowe sporządził adwokat lub radca prawny, a wpis od tego pisma ma charakter stały, nie wzywa się pełnomocnika strony o uiszczenie wpisu.

Analogiczne rozwiązanie przyjęto w § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 13 października 1997 r. (Dz.U. 126, poz. 809) w sprawie wysokości oraz zasad pobierania wpisu od skargi konstytucyjnej.

Skoro zaś pełnomocnik skarżącej złożył w jej imieniu skargę konstytucyjną bez uiszczenia należnego wpisu, zasadnym było wydanie zarządzenia o zwrocie tej skargi jako nieopłaconej. W tym stanie rzeczy należało nie uwzględniać zażalenia złożonego na to zarządzenie.