W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 8 sierpnia 2007 r. skarżąca, Jeleniogórska Spółdzielnia Mieszkaniowa, zarzuciła niezgodność niektórych przepisów ustawy z dnia 14 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 125, poz. 873) z art. 2, art. 32 oraz art. 64 Konstytucji.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

W myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.) warunkiem rozpoznania przez Trybunał skargi konstytucyjnej jest wydanie na podstawie zaskarżonego aktu normatywnego wyroku, decyzji lub innego rozstrzygnięcia, w którym orzeczono ostatecznie o konstytucyjnych prawach, wolnościach lub obowiązkach skarżącego. Niedochowanie tego warunku powoduje, iż rozpoznanie przez Trybunał Konstytucyjny skargi konstytucyjnej staje się niedopuszczalne. W rozpoznawanej skardze bezspornym jest, iż w oparciu o przepisy zaskarżonej ustawy nie wydano żadnej decyzji administracyjnej i nie zapadło żadne orzeczenie w sprawie skarżącej.

Należy podkreślić, że cechą charakterystyczną instytucji skargi konstytucyjnej w polskim systemie prawnym jest właśnie konieczność wskazania jednostkowego orzeczenia, w którym organ państwa, stosując kwestionowany w skardze przepis, władczo przesądza o konstytucyjnych prawach bądź wolnościach skarżącego. Tego rodzaju zastrzeżenia nie ma np. w przypadku kontroli inicjowanej przed Trybunałem Konstytucyjnym poprzez tzw. wniosek, kierowany przez podmioty określone w art. 191 ust. 1 pkt 1-5 Konstytucji.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, że skarga Jeleniogórskiej Spółdzielni Mieszkaniowej nie spełnia wymogów formalnych umożliwiających nadanie jej dalszego biegu.

W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym postanowił jak w sentencji.