W skardze konstytucyjnej Danuty Hauser złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 11 grudnia 2001 r. zarzucono, iż art. 1 ustawy Krajowej Rady Narodowej z dnia 15 sierpnia 1944 r. o tymczasowym trybie wydawania dekretów z mocą ustawy (Dz. U. Nr 1, poz. 3) oraz art. 2 ust. 1 lit e) Dekretu PKWN z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej (Dz. U. z 1945 r. Nr 3, poz. 13) są niezgodne z art. 21 ust. 1 i 2 oraz art. 64 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, a ponadto z art. 99 Konstytucji RP z 17 marca 1921 r., art. 81 ust. 1 i 2 Ustawy Konstytucyjnej z 23 kwietnia 1935 r.

Skarżąca wskazała, iż wyrokiem z 12 października 2000 r. (sygn. akt IV SA 730/00) Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę na decyzję Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z 17 lutego 2000 r. (Nr rn.051/625-111/99) odmawiającej stwierdzenia, iż część nieruchomości, do której prawa rości sobie skarżąca, nie podpadała pod działanie przepisów dekretu o reformie rolnej. Skarżąca wskazała ponadto, iż zwróciła się do Prezesa NSA o wniesienie rewizji nadzwyczajnej od powyższego wyroku, który pismem z 11 października 2001 r. odmówił wnioskowi skarżącej.

Zdaniem skarżącej wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 12 października 2000 r. został wydany bez podstawy prawnej lub z naruszeniem art. 156 § 1 pkt 2 kodeksu postępowania administracyjnego, z uwagi na to, iż sąd nie uwzględnił ewidentnych naruszeń prawa do jakich doszło przy przejmowaniu przez Państwo nieruchomości na mocy dekretu PKWN o reformie rolnej.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) skarga konstytucyjna powinna zostać wniesiona po wyczerpaniu przysługującej skarżącemu drogi prawnej, w ciągu trzech miesięcy od daty doręczenia prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia.

W sprawie będącej przedmiotem rozpoznania wstępnego skarżąca przyjęła za podstawę wystąpienia ze skargą konstytucyjną wyrok NSA z 12 października 2000 r. oddalający jej skargę na decyzję organu administracji publicznej. Wyrok ten wszakże miał charakter prawomocny i na drodze prawnej nie przysługiwał już skarżącej od tego wyroku żaden środek zaskarżenia. W szczególności środkiem takim nie jest wniosek skierowany do Prezesa NSA o wystąpienie z rewizją nadzwyczajną, zaś odmowa uwzględnienia tego wniosku nie stanowi ostatecznego rozstrzygnięcia, którego doręczenie wyznaczałoby początek biegu terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej (por. postanowienie TK z 17 marca 1999 r., sygn. akt Ts 117/98, OTK ZU nr 3/1999, poz. 44).

Jak wynika z akt sprawy, wskazany w skardze konstytucyjnej wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego został skarżącej doręczony 2 lutego 2001 r. Skoro zaś skarga konstytucyjna została złożona do Trybunału Konstytucyjnego dopiero 11 grudnia 2001 r. doszło do znacznego przekroczenia trzymiesięcznego terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

W tym stanie rzeczy, z uwagi na niespełnienie ustawowych przesłanek warunkujących dopuszczalność merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej należało odmówić nadania jej dalszego biegu.