W skardze konstytucyjnej z 2 grudnia 1999 r. zarzucono naruszenie art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 konstytucji przez art. 8 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (tekst jednolity z 1996 r. Dz.U. Nr 70, poz. 335 ze zm.) oraz naruszenie art. 45 ust. 1 konstytucji przez pkt IV.5 Regulaminu rozdziału dofinansowania do wypoczynku dla pracowników Politechniki w W. Zdaniem skarżącego, wskazane wyżej przepisy pozbawiają go prawa dostępu do sądu w sprawach z zakresu świadczeń pracowniczych z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Względem art. 8 zaskarżonej ustawy skarżący podnosi, iż ogranicza on zakres podmiotów mających prawo wystąpienia do sądu w sprawach funduszu świadczeń socjalnych wyłącznie do związków zawodowych. Z kolei pkt IV.5 Regulaminu rozdziału dofinansowania do wypoczynku dla pracowników Politechniki w W. dopuszcza jedynie wewnętrzny tryb odwoławczy, tym samym zamyka drogę do sądu.

Wyrokiem Sądu Rejonowego dla W.-Ś. – Wydział IV Pracy z 12 lutego 1998 r. uwzględniono powództwo skarżącego o wynagrodzenie. Na skutek apelacji pozwanej Politechniki w W. Sąd Wojewódzki – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w W. wyrokiem z dnia 14 maja 1998 r. zmienił zaskarżony wyrok, w ten sposób, że powództwo oddalił. W uzasadnieniu Sąd Wojewódzki wskazał, iż wypłata świadczenia socjalnego, o którym mowa w art. 8 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, nie ma charakteru roszczeniowego, w związku z czym nie można jej dochodzić na drodze sądowej.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje.

W art. 8 ust. 1 zaskarżonej ustawy ustawodawca wskazał przesłanki przyznawania świadczeń z Funduszu. Z kolei w art. 8 ust. 2 ustawodawca wskazał zasady przeznaczania środków Funduszu na poszczególne cele i rodzaje działalności socjalnej oraz zasady korzystania z usług i świadczeń finansowanych przez Fundusz. W obu przypadkach mamy do czynienia z normami o charakterze materialnoprawnym, które nie odnoszą się w ogóle do kwestii dostępności drogi sądowej. Wskazane przepisy ani nie zawężają, ani nie rozszerzają kognicji sądów. Charakteru tych przepisów nie zmienia też to, iż ust. 3 art. 8 przedmiotowej ustawy przyznaje związkom zawodowym prawo wystąpienia do sądu pracy z roszczeniem o zwrot Funduszowi środków wydatkowanych niezgodnie z przepisami ustawy lub o przekazanie należnych środków na Fundusz. Z treści tego przepisu nie wynika jakiekolwiek podmiotowe, bądź przedmiotowe ograniczenie prawa do sądu pracowników. To nie charakter stosunku prawnego, o którym mowa w art. 8 ustawy, łączącego skarżącego z zakładem pracy, decyduje o zakresie jego prawa do sądu. Decydują o tym przepisy ustaw określających kategorie spraw rozpatrywanych przez sądy. Ustawowa konkretyzacja prawa do sądu została dokonana przez odpowiednie przepisy kodeksu postępowania cywilnego, kodeksu pracy czy prawa o ustroju sądów powszechnych. We wskazanych aktach normatywnych określony jest również przedmiotowy zakres tego prawa. Przepisy tych aktów normatywnych mogłyby stanowić podstawę ewentualnego zarzutu skarżącego o nieuzasadnione konstytucyjnie zamknięcie drogi do sądu. Należałoby rozważyć w jaki sposób kształtują one to prawo względem skarżącego. Ponieważ Trybunał Konstytucyjny jest związany granicami skargi konstytucyjnej nie może w niniejszej sprawie badać czy powyższe akty normatywne ograniczają prawo do sądu skarżącego.

Również zarzut nieprzyznania skarżącemu prawa wystąpienia do sądu przy równoczesnym przyznaniu takiego prawa związkom zawodowym na podstawie art. 8 ust. 3 ustawy, nie może być skierowany przeciwko temu przepisowi. Ewentualne ograniczenie prawa do sądu w powyższym zakresie nie jest wynikiem ustanowienia art. 8 ust. 3 zaskarżonej ustawy, lecz wskazanych wyżej regulacji określających zakres kognicji sądu. Fakt przyznania przez ustawodawcę związkom zawodowym prawa wystąpienia do sądu nie powoduje automatycznie ograniczenia tego prawa względem skarżącego. Reasumując należy stwierdzić, iż wskazane w skardze przepisy nie są prawnie relewantne względem prawa do sądu, o którym mowa w art. 45 ust. 1 w związku z art. 77 ust. 2, dlatego też skarga konstytucyjna jest oczywiście bezzasadna.

Wskazane wyżej argument znajdują pełne zastosowanie odnośnie zarzutu zamknięcia drogi do sądu przez pkt IV.5 Regulaminu rozdziału dofinansowania do wypoczynku dla pracowników Politechniki w W. Regulamin ten ani nie może ograniczać ani rozszerzać prawa do sądu, gdyż to jest możliwe tylko na podstawie ustawy. Ewentualne uchylenie zaskarżonego punktu regulaminu nie wpłynęłoby na zmianę sytuacji skarżącego w zakresie prawa do sądu.

Mając powyższe na względzie należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.