W skardze konstytucyjnej z 2 czerwca 2008 r. skarżący wniósł o stwierdzenie niezgodności: art. 517j ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, ze zm.) z art. 2, art. 20, art. 22, art. 32 ust. 2 oraz art. 65 ust. 4 Konstytucji; rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 lutego 2007 r. w sprawie zapewnienia oskarżonemu możliwości korzystania z pomocy obrońcy, jego wyboru w postępowaniu przyspieszonym oraz organizacji dyżurów adwokackich (Dz. U. Nr 38, poz. 248; dalej: rozporządzenie) z art. 2, art. 20, art. 22, art. 32 ust. 2 oraz art. 65 ust. 4 Konstytucji.

Skarżący wskazał, że w niniejszej sprawie nie służyły mu żadne środki odwoławcze, dlatego nie może wskazać orzeczenia władzy publicznej wydanego w jego sprawie.

Skarżący zarzucił w skardze konstytucyjnej, że zaskarżone regulacje nakładają na adwokata jako podmiot gospodarczy obowiązki, za których wykonywanie służy prawo do wynagrodzenia jedynie wtedy, gdy występuje w sądzie w charakterze obrońcy z urzędu w toczących się sprawach w trybie przyspieszonym. Obowiązek taki, bez zapewnienia źródeł finansowania dyżurów adwokackich jest, zdaniem skarżącego, niezgodny z art. 2, art. 20, art. 22, art. 32 ust. 2 oraz art. 65 ust. 4 Konstytucji.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji przedmiotem skargi konstytucyjnej może być ustawa lub inny akt normatywny, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o wolnościach lub prawach skarżącego albo o jego obowiązkach określonych w Konstytucji. Oznacza to, że przesłanką rozpoznania skargi konstytucyjnej nie może być wskazanie dowolnego przepisu ustawy lub innego aktu normatywnego, ale tylko takiego, który w konkretnej sprawie stanowił podstawę ostatecznego rozstrzygnięcia.

Skarżący wskazuje w skardze konstytucyjnej, że w jego sprawie nie zapadły żadne orzeczenia prowadzącego do uzyskania ostatecznego orzeczenia w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji. Okoliczność ta przesądza o niedopuszczalności nadania biegu skardze konstytucyjnej.

Trybunał wskazywał już wielokrotnie, że przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie ta regulacja prawna, która była podstawą ostatecznego orzeczenia odnoszącego się do praw lub wolności konstytucyjnych skarżącego (por. postanowienia z: 29 marca 2000 r., Ts 163/99, OTK ZU nr 7/2000, poz. 265; 28 listopada 2000 r., Ts 140/00, OTK ZU nr 4/2001, poz. 94; 28 marca 2001 r., Ts 13/01, OTK ZU nr 4/2001, poz. 113). Zgodnie z przepisem art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.) w związku z art. 79 ust. 1 Konstytucji przesądza to jednoznacznie o niedopuszczalności nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

W tym stanie rzeczy, należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.