W skardze konstytucyjnej Stanisława K., wniesionej 3 grudnia 1999 r., zarzucono, że decyzje Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z 9 grudnia 1997 r. (Nr 5891 K-266349/97) oraz z 8 kwietnia 1998 r. (Nr 2805 K-266349/98), a także wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 lutego 1999 r. (sygn. Sa/Sz 765/98) naruszają art. 31 ust. 3 i art. 42 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej – przez pozbawienie skarżącego praw nabytych – oraz art. 31 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej – przez dyskryminowanie skarżącego z powodu jego przynależności i działalności w ORMO w latach 1946-1948. Skarżący podkreślił, że nie wypowiada się co do zgodności z konstytucją ustawy, na której oparte są powyższe rozstrzygnięcia.

Skarżący nie został wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej w trybie art. 36 ust. 2 w związku z art. 49 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 14 grudnia 1999 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej z uwagi to, że przedmiot skargi z oczywistych względów wykracza poza zakres uprawnień Trybunału Konstytucyjnego wynikających z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP. Skarżący zażądał bowiem zbadania zgodności z konstytucją wskazanych w skardze decyzji Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych oraz wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, nie formułując jakichkolwiek zarzutów w stosunku do podstawy prawnej powyższych rozstrzygnięć.

Skarżący wniósł w 29 grudnia 1999 r. zażalenie, żądając uchylenia wskazanego postanowienia Trybunału Konstytucyjnego i rozpoznania skargi konstytucyjnej na rozprawie. W uzasadnieniu zażalenia podniósł, że skarga odpowiada wymogom określonym w art. 79 ust. 1 konstytucji i art. 47 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, w szczególności “określono w niej przepisy ustawy, którymi naruszone zostały zasady Konstytucji określone w art. 31 ust. 1 i 2 oraz art. 42 Konstytucji”. W opinii skarżącego ustawa z 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (tekst jednolity Dz.U. z 1997 r. Nr 142, poz. 950 ze zm.) ma charakter polityczny i odwetowy. Jednocześnie skarżący przyznał, że celowo odstąpił od oceny zgodności z Konstytucją powyższej ustawy, kierując się swoją “nikłą lub żadną rolą w naprawianiu przepisów prawa w RP”.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego treść skargi konstytucyjnej wskazywała, co najmniej pośrednio, na zarzuty skierowane przeciwko regulacjom ustawy z 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (tekst jednolity Dz.U. z 1997 r. Nr 142, poz. 950 ze zm.; dalej: ustawa o kombatantach). Argumentacja prezentowana przez skarżącego, z której wynika, że został on niesłusznie pozbawiony uprawnień kombatanckich, miała w istocie na celu wykazanie nietrafności rozwiązań zawartych w art. 25 ust. 2 pkt 2 ustawy o kombatantach, który wyłącza z kręgu uprawnionych do świadczeń kombatanckich m.in. osoby, które na mocy dotychczasowych przepisów uzyskały uprawnienia kombatanckie wyłącznie z tytułu działalności w latach 1944-1956 w charakterze “uczestników walk o ustanowienie i utrwalenie władzy ludowej”. Skarżący wprawdzie nie powołuje wprost tego przepisu jako przedmiotu zaskarżenia, jednakże nie ulega wątpliwości, że w skardze konstytucyjnej kwestionowane są rozstrzygnięcia Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego nie ze względu na ich niezgodność z przepisami prawa, ale ze względu na to, że opierają się na regulacjach, które skarżący uznaje za niegodne z art. 31 ust. 2 i 3 oraz art. 42 Konstytucji RP.

Niezależnie od powyższych okoliczności Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że (jak wynika z akt sprawy) wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 25 lutego 1999 r. (sygn. SA/Sz 765/98) doręczono skarżącemu 9 kwietnia 1999 r., zaś skarga konstytucyjna została złożona w Trybunale Konstytucyjnym 3 grudnia 1999 r., a więc ze znacznym przekroczeniem dwumiesięcznego terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym. Merytoryczne rozpoznanie skargi jest więc niedopuszczalne, zważywszy na ustaloną linię orzeczniczą traktującą termin do wniesienia skargi konstytucyjnej jako nieprzywracalny.

Z powyższych względów Trybunał Konstytucyjny postanowił nie uwzględnić zażalenia.