W skardze konstytucyjnej z 27 maja 2008 r. skarżący wniósł o stwierdzenie niezgodności art. 547 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, ze zm.) z art. 32 ust. 1 i art. 176 ust. 1 Konstytucji.

Skarga konstytucyjna została oparta na następującym stanie faktycznym. Postanowieniem z 9 kwietnia 2008 r. Sąd Apelacyjny w Łodzi – II Wydział Karny (sygn. akt II AKo 12/08) stwierdził brak podstaw do wznowienia z urzędu postępowania zakończonego postanowieniem Sądu Okręgowego w Kaliszu z 11 listopada 1950 r.

Skarżący zarzucił w skardze konstytucyjnej, że zaskarżony przepis art. 547 § 1 k.p.k. w zakresie, w jakim wyłącza możliwość złożenia środka zaskarżenia od orzeczenia wydanego przez sąd apelacyjny w przedmiocie wniosku o wznowienie postępowania, jest niezgodny z art. 32 ust. 1 i art. 176 ust. 1 Konstytucji, a także z art. 13 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności. Treść zaskarżonego przepisu, zdaniem skarżącego, pozbawia go prawa do rozpatrzenia sprawy w postępowaniu sądowym w dwóch instancjach, naruszając także zasadę równości.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie za art. 79 ust. 1 Konstytucji przedmiotem skargi konstytucyjnej może być ustawa lub innych akt normatywny, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o wolnościach lub prawach skarżącego albo o jego obowiązkach określonych w Konstytucji. Oznacza to, że przesłanką rozpoznania skargi konstytucyjnej nie może być wskazanie dowolnego przepisu ustawy lub innego aktu normatywnego, ale tylko takiego, który w konkretnej sprawie stanowił podstawę ostatecznego rozstrzygnięcia.

W niniejszej sprawie warunek wynikający z art. 79 ust. 1 Konstytucji nie został spełniony, co przesądza o niedopuszczalności nadania biegu skardze konstytucyjnej. Zgodnie z zaskarżonym art. 547 § 1 k.p.k. na postanowienie oddalające wniosek lub pozostawiające go bez rozpoznania przysługuje zażalenie, chyba że orzekł o tym sąd apelacyjny lub Sąd Najwyższy. Skarżący wskazuje, że tak określone reguły wnoszenia środka odwoławczego w postępowaniu o wznowienie postępowania karnego wyłączają możliwość zaskarżenia zapadłego w jego sprawie rozstrzygnięcia. Zasadnicze znaczenie w niniejszej sprawie ma jednak fakt, że treść zaskarżonego przepisu pozostaje bez związku z orzeczeniem zapadłym w sprawie skarżącego.

Orzeczeniem, które wskazuje skarżący jako ostateczne orzeczenie o jego prawach i wolnościach jest postanowienie z 9 kwietnia 2008 r., w którym Sąd Apelacyjny w Łodzi – II Wydział Karny odrzucił wniosek o wznowienie postępowania zakończonego postanowieniem Sądu Okręgowego w Kaliszu z 11 listopada 1950 r. Skarżący nie wnosił żadnych środków odwoławczych w zakresie zapadłego postanowienia. Oczywiste jest zatem, że podstawą orzekania sądu w sprawie skarżącego nie mógł być zaskarżony przepis, który określa zasady wnoszenia zażalenia na postanowienie o oddaleniu albo pozostawieniu bez rozpoznania wniosku o wznowienie postępowania karnego. Zatem nawet jeżeli w opinii skarżącego zakwestionowany przepis uniemożliwia wniesienie zażalenia, to okoliczność ta wynika jedynie z brzmienia art. 547 § 1 k.p.k. i nie jest poparta treścią ostatecznego orzeczenia, wymaganego przez art. 79 ust. 1 Konstytucji i art. 47 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz., 643, ze zm.). Tymczasem przypomnieć należy, że skarga konstytucyjna jest szczególnym środkiem ochrony praw i wolności konstytucyjnych, w zakresie wskazanym w art. 79 ust. 1 Konstytucji. Wyłącza zatem kontrolę abstrakcyjną przepisów. Trybunał wskazywał już wielokrotnie, że przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie ta regulacja prawna, która była podstawą ostatecznego orzeczenia odnoszącego się do praw lub wolności konstytucyjnych skarżącego (por. postanowienia z: 29 marca 2000 r. Ts 163/99, OTK ZU nr 7/2000, poz. 265; 28 listopada 2000 r., Ts 140/00, OTK ZU nr 4/2001, poz. 94; 28 marca 2001 r., Ts 13/01, OTK ZU nr 4/2001, poz. 113). Prowadzi to do jednoznacznego wniosku, że przepis art. 547 § 1 k.p.k. nie mógł stanowić w sprawie skarżącego podstawy wydania orzeczenia, wskazanego jako ostateczne orzeczenie o jego prawach i wolnościach. Zgodnie z przepisem art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym w związku z art. 79 ust. 1 Konstytucji przesądza to jednoznacznie o niedopuszczalności nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

W tym stanie rzeczy, należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.