art. 14 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. – Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2022 r. poz. 1124, ze zm.; dalej: k.p.w.) w zakresie „braku dewolutywności tj. (...) w zakresie [w] jakim określa on właściwość sądu, jako sądu odwoławczego, sąd[u], który wydał postanowienie w I instancji w przedmiocie kosztów wypłacanych przez ten sam sąd, więc o własnym interesie ekonomicznym orzeka dwa razy ten sam sąd, bez kontroli innego sądu, a w pierwszej instancji orzeka o kosztach sędzia, którego wyrok uchylono lub zmieniono, w sytuacji korzystania przez sędziów w wydziałach odwoławczych z tych samych asystentów sędziów w obu instancjach” oraz art. 14 § 5 k.p.w. w zakresie, w jakim „pozwala na orzekanie w obu instancjach w składach jednoosobowych”, z:

a) art. 42 ust. 1 i 2 w związku z art. 45 ust. 1 w związku z art. 78 w związku z art. 176 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 1-3 oraz w związku z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

b) art. 64 ust. 1 i 3 Konstytucji w związku z art. 1 ust. 1 zdanie pierwsze oraz art. 1 zdanie drugie Protokołu nr 1 do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonego w Paryżu dnia 20 marca 1952 r. oraz Protokołu nr 4 do powyższej konwencji, sporządzonego w Strasburgu dnia 16 września 1963 r. (Dz. U. z 1995 r. Nr 36, poz. 175) w związku z art. 6 ust. 1 i 3 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r., zmienionej następnie Protokołami nr 3, 5 i 8 oraz uzupełnionej Protokołem nr 2 (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284) w związku z art. 42 ust. 1 i 2 w związku z art. 77 ust. 1 Konstytucji,