1) art. 305a ust. 1 pkt 2 lit. a i c oraz 305a ust. 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2017 r. poz. 519, ze zm.) w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2017 r. oraz w związku z art. 545 ust. 3a ustawy z dnia 20 lipca 2017 r. – Prawo wodne (Dz. U. z 2021 r. poz. 2233, ze zm.) przez to, że „ustanawiają obowiązek stosowania niewzruszalnego domniemania faktycznego poziomu przekroczenia warunków korzystania ze środowiska w zakresie wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi określonych w pozwoleniu, o którym mowa w art. 181 ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy Prawo ochrony środowiska – bez możliwości badania faktycznego naruszenia dobra, bez możliwości wykazania przez stronę braku pogorszenia stanu środowiska – o wartości niepowiązanej w żaden sposób z realną wagą deliktu administracyjnego, a także bez związku z powstaniem szkody w środowisku, czy istnieniem zagrożenia jej powstania w przypadku podmiotu, który dokonał pomiarów wielkości emisji przez nieakredytowane laboratorium, i to takich samych jak dla podmiotu, który pomiarów w ogóle nie prowadził – co narusza zasadę sprawiedliwości w procedurze wymierzania kar administracyjnych oraz nakaz zachowania odpowiedniej proporcji między korzyścią, którą przynoszą zastosowane środki, a ciężarem nałożonym na jednostkę”,

z art. 2, art. 22, art. 31 ust. 3, art. 64 ust. 1 i 3 w związku z art. 86 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;

2) § 5 pkt 2, § 6 pkt 4 i § 9 ust. 2 i ust. 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 20 grudnia 2005 r. w sprawie wysokości jednostkowych stawek kar za przekroczenia warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi (Dz. U. Nr 260, poz. 2177) wynikającymi z obwieszczenia Ministra Środowiska w sprawie wysokości stawek kar za przekroczenia warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi oraz za przekroczenia dopuszczalnego poziomu hałasu, na rok 2015 oraz na rok 2016 opublikowanych odpowiednio w Monitorze Polskim (M.P.) z 2014 r., poz. 648 i M.P. z 2015 r. poz. 904 w związku z art. 305a ust. 2 w związku z art. 305a ust. 1 pkt 2 lit. a i c ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2017 r. poz. 519, ze zm.) w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2017 r. oraz w związku z art. 545 ust. 3a pkt 1 ustawy z dnia 20 lipca 2017 r. – Prawo wodne (Dz. U. z 2021 r. poz. 2233, ze zm.) przez to, że „tworzą ryczałtowy, administracyjny mechanizm sankcyjny prowadzący do wymierzenia kar w wysokości górnej, jednostkowej stawki kar za przekroczenia (podwójna represyjność i kumulacja kar), a w konsekwencji do ustalania nadmiernych, niewspółmiernie wysokich oraz nieproporcjonalnych do wagi i rozmiaru deliktu administracyjnego sankcji administracyjnych za przekroczenia warunków korzystania ze środowiska określonych w art. 147a Prawa ochrony środowiska, bez zachowania właściwej proporcji między zgodnym z prawem pogorszeniem stanu środowiska, a działaniem sprzecznym z prawem, jakim jest dokonanie pomiarów wielkości emisji przez nieakredytowane laboratorium, bez respektowania nakazu zachowania odpowiedniej proporcji między korzyścią, którą przynoszą zastosowane środki, a ciężarem nałożonym na jednostkę, przy czym wprowadzanie tak wysokich rzeczywistych kar administracyjnych, ze względu na ich dolegliwość i restrykcyjność nadaje im wyłącznie represyjny oraz eliminujący charakter, prowadzący do rujnacji mienia i dorobku podmiotu gospodarczego oraz do podważenia jego bytu i jego prawa do wykonywania działalności gospodarczej”,

z art. 2, art. 22 oraz art. 64 ust. 1 i 3 w związku z art. 31 ust. 3 i art. 2 Konstytucji,